اضطراب اجتماعی و اوتیسم، چه تفاوت ها و شباهت هایی دارند؟ با ترس و نگرانی شدید، در موقعیت‌های اجتماعی شناخته می‌شود، و حداقل بخشی از فعالیت‌های روزمره شخص را مختل می‌کند. یک اختلال بسیار ناتوان‌کننده‌ است، که می‌تواند بسیاری از جنبه ‌های زندگی فرد را مختل کند. در موارد شدید، اضطراب اجتماعی می‌تواند کیفیت زندگی فرد را، به شکل چشمگیری کاهش دهد. بعضی از مبتلایان، ممکن است هفته‌ها از خانه خارج نشوند، یا از بسیاری موقعیت‌های اجتماعی، مانند موقعیت‌های شغلی و تحصیلی خود، صرف نظر کنند.

موسسه صدای اوتیسم، با سال‌ها سابقه در حوزه خدمات اوتیسم، چندین سال است که اقدام به آموزش و تربیت مربی اوتیسم کرده و دوره‌های مختلف آنلاین، حضوری و ترکیبی را برای علاقمندان به این حوزه برگزار می‌کند. برگزاری کلاس‌های آنلاین این مزیت را دارد که افراد از اقصی نقاط ایران می‌توانند با شرکت در جلسات، به افراد اوتیسم شهر زندگی خود خدمات ارائه کنند.

اضطراب اجتماعی و اوتیسم

علائم اضطراب اجتماعی، شامل نگرانی در مورد عملکرد اجتماعی و ترس از ارزیابی منفی، توسط دیگران است. معمولاً اضطراب اجتماعی در اواخر دوران کودکی ظاهر می شود، و ممکن است مانع از پاسخ انطباقی کودک، به چالش های دنیای واقعی شود. نکته  جالب و مهم در ارتباط با  ترس یا اضطراب اجتماعی، این است که ترس یا اضطراب با تهدید ناشی از موقعیت اجتماعی، هیچ تناسبی ندارد.

آیا اوتیسم و اضطراب اجتماعی به هم شباهت دارند؟

تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) و اختلال اضطراب اجتماعی (SAD)، اغلب در افراد دشوار است. یکی از دلایل گیج کننده در ارتباط با این دو اختلال، این است که برخی علائم یکسان به نظر می رسند، و با یکدیگر همپوشانی دارند، که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت:

• یکی از ویژگی‌های کلیدی اوتیسم، چالش در تعامل اجتماعی، مانند مشکل در حفظ تماس چشمی، وضعیت بدنی متفاوت، و کیفیت ‌های گفتاری مانند لحن، صدا و سرعت است.از آنجایی که افراد با اختلال اوتیسم در موقعیت‌های اجتماعی مضطرب هستند، احتمالاً زیاد صحبت نمی‌کنند، آرام صحبت می‌کنند، و ممکن است با وضعیت بدنی نامناسب، اعتماد به نفس کمتری نشان دهند. افراد با اختلال اضطراب اجتماعی نیز، به دلایل مختلف این نشانه ها را نشان می دهند.
• افراد با اختلال اوتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی، ممکن است بیشتر مایل باشند که زمان خود را به تنهایی بگذرانند، تا حضور در موقعیت های اجتماعی، اگرچه دلایل اجتناب از این موقعیت ها متفاوت است. آنها احتمالاً از موقعیت‌ هایی که نیاز به تعامل اجتماعی دارند، اجتناب می‌کنند و ممکن است گاهی اوقات فعالانه از افراد، به‌ویژه آنهایی که ناآشنا هستند، دوری کنند.
• آنها ترجیح  می دهند، از دیگران دوری کنند و بیشتر از دیگر افراد، زمان خود را به تنهایی بگذرانند.
• علائم اضطراب شدید، به ویژه در موقعیت های اجتماعی، یکی از ویژگی های آشکار اختلال اضطراب اجتماعی است. همچنین برای افراد با اختلال اوتیسم، معمول است که در موقعیت های اجتماعی، احساس عصبی بودن یا تنها بودن، و اضطراب شدید را تجربه کنند. افراد با اختلال اوتیسم ممکن است، در تشخیص و تنظیم احساسات خود دارای مشکل باشند، بنابراین غیر معمول نیست که این افراد در کنار اوتیسم خود، به مشکلات سلامت روان نیز، دچار شوند.

تفاوت بین اختلال اوتیسم و اضطراب اجتماعی چیست؟

در حالی که اختلال اوتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی، شباهت های زیادی با یکدیگر دارند، از بسیاری جهات نیز شرایط متمایزی با یکدیگر دارند. تفاوت اصلی این است، که اختلال اوتیسم یک اختلال عصبی، رشدی ست ،در حالی که اختلال اضطراب اجتماعی، یک وضعیت در سلامت روان است.

تفاوت در علائم شامل:

اگرچه افراد با اختلال اوتیسم، و اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است ترجیح دهند، از موقعیت های اجتماعی اجتناب کنند، اما دلیل اصلی اجتناب آنها، دقیقا در جایی قرار دارد که تفاوت ها نهفته است:

• ممکن است سردرگمی، و تحریک بیش از حد حسی را، در موقعیت های اجتماعی تجربه کنند؛ بنابراین ممکن است، دارای تمایل کمتری به جستجوی فعالیت های اجتماعی باشند.
• در اضطراب اجتماعی، افراد مسائل حسی را تجربه نمی کنند، و از ترس قضاوت شدن، از موقعیت های اجتماعی، کناره گیری می کنند.
• افراد با اختلال اوتیسم، به خاطر چالش‌هایشان، در نظریه ذهن نمی توانند حدس بزنند، که دیگران چه فکری می کنند. این می تواند برای آن ها استرس زا باشد، و همچنین منجر به اشتباهات اجتماعی، و قلدری شود.
• کسانی که دارای اضطراب اجتماعی هستند، ممکن است در خواندن حالات چهره، و زبان بدن دارای مشکلی نباشند، اما ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی، دچار تحریف‌های شناختی شوند.

آیا همه افراد با اختلال اوتیسم اضطراب دارند؟

بخش قابل توجهی از افراد با اختلال اوتیسم، معیارهای اختلال اضطراب اجتماعی را دارند،. این بدین معناست، که ممکن است هر دو اختلال را دارا باشند. به علاوه تصور می شود، که حدود 30 درصد از کودکان با اختلال اوتیسم، می توانند واجد شرایط تشخیص اضطراب اجتماعی باشند. ممکن است دلیل این امر این باشد، که افراد با اختلال اوتیسم، اغلب از نظر اجتماعی با مشکل مواجه هستند، و در معرض خطر آزار و اذیت، قرار می گیرند.

در نتیجه ی آسیب ناشی از قلدری و ترس از تکرار این اتفاق، ممکن است افراد با اختلال اوتیسم، دچار اضطراب اجتماعی شوند. در واقع، فقط اختلال اضطراب اجتماعی نیست، که در افراد با اختلال اوتیسم رایج است . بررسی  حدود 30 مطالعه، بر روی کودکان با اختلال اوتیسم نشان می‌دهد، تقریباً 40٪ از این افراد، دارای حداقل یک اختلال اضطراب مرتبط باشند.

آیا امکان دارد این دو اختلال را اشتباه تشخیص دهند؟

اغلب به دلیل شباهت ها‌ در  ویژگی‌های مرتبط اجتماعی، در هر دو اختلال اوتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی، ممکن است تشخیص اشتباه اضطراب اجتماعی داده شود. این تشخیص برای دختران و زنان با اختلال اوتیسم، که با موقعیت های اجتماعی درگیر هستند، بیشتر اتفاق می افتد. دلایل متعددی وجود دارد، که نشان می دهد زنان، بیشتر به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا می شوند. بسیاری از زنان با اختلال اوتیسم، یاد گرفتند، که علائم خود را پنهان کنند.

این بدان معناست، که آنها یاد گرفتند با استفاده از تماس چشمی، عبارات آموخته شده، بازتاب رفتار اجتماعی دیگران، و تقلید حالات چهره، ویژگی های اوتیسم خود را پنهان کنند. این امر می‌تواند، تشخیص اوتیسم را برای دیگران سخت‌تر کند، در نتیجه اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی برجسته‌تر می‌شود، به این معنی که احتمال مشاهده‌ی نشانه‌های اضطراب‌، بیشتر از اوتیسم می‌شود.

تشخیص اختلال اوتیسم از اضطراب اجتماعی

بهترین راه برای افتراق، بین اختلال اضطراب اجتماعی  و اختلال اوتیسم، از طریق تشخیص رسمی از یک متخصص، مانند روانشناس یا متخصص مغز و اعصاب است. غربالگری اوتیسم، می تواند بسیار کمک کننده باشد. اختلال اوتیسم، معمولا در دوران کودکی قابل تشخیص است، اما برخی از بزرگسالان، ممکن است هرگز ارزیابی رسمی دریافت نکرده باشند. تشخیص اوتیسم در بزرگسالی، می تواند بسیار دشوارتر باشد، که باعث می شود بسیاری از افراد، خود اختلال خود را تشخیص دهند. هنگام تشخیص، مهم است که احتمال ابتلای فرد به هر دو اختلال را، رد نکنید.

یکی از راه‌های تشخیص تفاوت بین اختلال اوتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی، این است که توجه کنید که فرد چگونه به موقعیت ها، و رویدادهای اجتماعی پاسخ می‌دهد. فرد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، ممکن است به احتمال زیاد، از رویداد اجتماعی به طور کامل اجتناب کند، و در صورت شرکت کردن اضطراب زیادی را تحمل کند. افراد دارای اختلال اوتیسم، ممکن است تصمیم بگیرند که شرکت نکنند، یا ممکن است شرکت کنند، اما ممکن است دارای تعاملی نباشد، و  یا مکالمات آنها ممکن است، یک طرفه باشد.

درمان اضطراب اجتماعی در افراد اوتیسم

درک علل اصلی اضطراب اجتماعی در اوتیسم برای ایجاد درمان‌های مؤثر بسیار مهم است. تحقیقات نشان می دهد که آمیگدال بیش فعال، مرکز پردازش عاطفی مغز، ممکن است در آن نقش داشته باشد. علاوه بر این، فعل و انفعالات پیچیده بین سلامت روده و انتقال‌دهنده‌های عصبی ممکن است به اضطراب در برخی افراد کمک کند.

استراتژی‌های مدیریت و درمان اضطراب اجتماعی در افراد اوتیسم

آماده‌سازی یا پیش‌آگاهی افراد اوتیسم کلید درمان اضطراب اجتماعی در افراد اوتیسم است. به فرد اوتیسم اطلاعات دقیقی در مورد رویدادها یا فعالیت‌های اجتماعی آینده ارائه دهید. برای کمک به مدیریت اضطراب، یک برنامه اجتماعی ایجاد کنید که توالی رویدادها را مشخص کند.

• استفاده از تکنیک‌های آرامش‌بخش:

تکنیک‌های آرام‌سازی مانند تمرین‌های تنفس عمیق یا مدیتیشن ذهن‌آگاهی را برای مدیریت اضطراب در لحظه تمرین کنید. فعالیت‌های خود تسکین‌دهنده مانند گوش‌دادن به موسیقی آرام‌بخش یا حمام آب گرم نیز می‌تواند مفید باشد.

• سطوح انرژی را مدیریت کنید:

تعاملات اجتماعی می‌تواند برای افراد اوتیسم خسته‌کننده باشد. برنامه‌ریزی برای استراحت یا “تایم اوت” در طول اجتماعات امکان شارژ مجدد را فراهم می‌کند و مانع از به‌هم‌ریختگی فرد اوتیسم می‌شود.

مداخلات درمانی برای درمان اضطراب اجتماعی در افراد اوتیسم

چندین رویکرد درمانی مبتنی بر شواهد می‌تواند به طور قابل‌توجهی به درمان اضطراب اجتماعی در افراد اوتیسم کمک کند. این مداخلات افکار مضطرب را مدیریت می‌کند، موقعیت‌های اجتماعی را به طور مؤثر هدایت می‌کند و اعتمادبه‌نفس را در تعامل با دیگران ایجاد می‌کند.

• درمان شناختی رفتاری:

به افراد کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی کمک‌کننده اضطراب را شناسایی و به چالش بکشند. همچنین مکانیسم‌های مقابله‌ای را برای مدیریت موقعیت‌های اجتماعی و کاهش پاسخ‌های اضطرابی آموزش می‌دهد.

• آموزش مهارت‌های اجتماعی:

بر توسعه مهارت‌های ارتباط اجتماعی مانند شروع گفتگو، حفظ تماس چشمی و تفسیر نشانه‌های غیرکلامی تمرکز دارد. با بهبود تعاملات اجتماعی، افراد می‌توانند در محیط‌های اجتماعی احساس اعتمادبه‌نفس بیشتری داشته باشند و کمتر مضطرب شوند.

• مواجهه‌ درمانی:

به‌ تدریج افراد را در معرض موقعیت‌های اجتماعی ترسناک خود در یک محیط امن و کنترل شده قرار می‌دهد. همچنین به آنها اجازه می‌دهد تا مهارت‌های مقابله‌ای را توسعه داده و یاد بگیرند که اضطراب خود را در محیط‌های واقعی مدیریت کنند.

• بازی‌ درمانی:

به کودکان این توانایی را می­دهد که از طریق بازی روی احساسات سخت‌کار کنند و در نتیجه این احساسات را با تجربیات مثبت مرتبط کنند.

• گروه درمانی:

راهی عالی برای کودکان برای یادگیری مهارت‌های اجتماعی و تمرین برقراری ارتباط با کودکان دیگر است.

• داروها

داروهای SAD ممکن است برای برخی از کودکان توصیه شود . SSRI ها رایج‌ترین داروهای تجویز شده برای درمان اضطراب اجتماعی هستند.

اهمیت مراقبت فردی

مهم است به خاطر بسپارید که اوتیسم در هر فردی به طور متفاوتی ظاهر می‌شود. برنامه‌های درمانی برای اضطراب اجتماعی در اوتیسم باید متناسب با نیازها، محرک‌ها و ترجیحات خاص فرد باشد. یک رویکرد مشارکتی شامل درمانگران، پزشکان، خانواده‌ها و خود فرد اوتیسم برای دستیابی به نتایج مثبت ضروری است.