هر فردی تجربیات خود را قبل، در حین و پس از تشخیص توضیح می‌دهد، و به نظر می‌رسد که اکثر مردم واقعاً نمی‌دانند چگونه با افرادی که دارای اختلال عصبی – رشدی هستند تعامل کنند. برچسب اختلال طیف اوتیسم نیز، نمی‌تواند به این تعاملات کمکی کند.

من نقل قول‌هایی از افراد با اختلال طیف اوتیسم، که از طریق یوتیوب با آن‌ها آشنا شدم، و همچنین نقل قول‌هایی از کتاب‌ها که توضیح کاملی از تجربیات افراد، با اختلال طیف اوتیسم و احساس آن‌ها ارائه می‌دادند جمع‌آوری کردم. این مقاله قرار است ابزاری برای درک تجربیات زندگی افراد با اختلال طیف اوتیسم و احساس آن‌ها باشد.

هر فرد با اختلال طیف اوتیسم با دیگری متفاوت است، این مقاله فقط یک نقطه عطف و شروع مکالمه برای کمک به باز کردن دریچه‌ای است. دریچه‌ای برای اینکه چگونه تجربیات زندگی دیگران متفاوت است، و چه چیزی می‌تواند برای کمک به آن‌ها در آینده شروع شود.

بنابراین، اوتیسم چگونه است؟

این یک سوال بسیار ارزشمند است. پاسخ این سوال برای والدین، معلمان، و کسانی که با یک فرد با اختلال طیف اوتیسم در ارتباط هستند، و در زندگی خود با آن‌ها در ارتباط هستند شگفت‌انگیز است. من به طور خلاصه زندگی چند فرد با اختلال طیف اوتیسم را توضیح می‌دهم، که میگویند اوتیسم برای آن‌ها چگونه است.

وقتی از او میپرسند که اوتیسم چگونه است؟ دَن از دنیای اوتیسم پاسخ داد: مثل این است که همیشه در یک اتاق شلوغ تنها باشی. وقتی در رختخواب و در حال استراحتی، ناگهان، بدون هیچ تقصیری از سمت تو، یک کلاه میافته، بهم می‌ریزی! انگار تو را وارونه در یک حمام آب سرد می‌اندازند.”

 همچنین او افزود: انگار که دارند سرود ملی را به عقب می‌خوانند، به وسط خیابان پرتاب می‌شوی و مردم به شما نگاه می‌کنند. اینگونه است که زندگی برای افراد در طیف اوتیسم گیج کننده است.”

دیدگاه افراد اوتیسم: “دنیا را برای ما نساختن”

اِتان لیسی در برنامه تِد توضیح داد، که داشتن اختلال طیف اوتیسم چگونه است. او نکات بسیار مهمی ‌را بیان کرد، که همه آن‌ها به شدّت چشم‌گیر بودند. او در یکی از نمونه‌های خود دو کنسول بازی پلی استیشن و ایکس باکس را با هم مقایسه میکند. او بیان می‌کند: آن‌ها هر دو کنسول‌های بسیار توانمند با برنامه نویسی متفاوت هستند. اما اگر بازی XBOX خود را در پلی استیشن خود قرار دهید، کار نخواهد کرد زیرا پلی استیشن به طور متفاوتی عمل می‌کند.“

او اینگونه مغز فرد بدون اختلال را در مقابل مغز فرد با اختلال طیف اوتیسم مقایسه می‌کند. وی در ادامه بیان می‌کند: “مشکل اصلی زندگی با اوتیسم در جامعه امروزی، این است که دنیا را برای ما نساختن.“

به عنوان یک مادر دارای کودک با اختلال طیف اوتیسم، اشک در چشمانم جمع شد و قلبم را فشرد. تعجب کردم که آیا فرزندم نیز چنین احساسی دارد؟ زیرا می‌دانم که چالش‌هایی وجود دارد. بسته به این که آیا افراد مایلند تفکر درون جعبه را فراموش کنند، و متوجه شوند که واقعاً هیچ جعبه‌ای برای ساختن دنیایی که برای افراد با اختلال طیف اوتیسم قابل پذیرش و راحت باشد وجود ندارد، می‌توانند آسان‌تر یا دشوارتر شود.

زندگی با اوتیسم چگونه است؟

در ویدیویی، مرد جوانی به نام اندرو در مورد تشخیص خود و 5 چیز در مورد زندگی با اوتیسم، صحبت می‌کند و در مورد نحوه سیم‌کشی متفاوت مغزش صحبت می‌کند. پنج مثال عبارتند از:

1. مهارت‌های اجتماعی و درک؛

   اندرو به این موضوع می‌پردازد که، درک چیزهای مختلف برای او دشوار است. او اظهار می‌کند که استعاره‌ها را درک نمی‌کند، آن‌ها را به معنای واقعی کلمه می‌گیرد که برخی موقعیت‌های اجتماعی را سخت و ناخوشایند می‌کند.

2. داشتن زندگی اجتماعی پیچیده؛

   او درباره اینکه یافتن دوست با اختلال طیف اوتیسم چقدر می‌تواند دشوار باشد، و اینکه چگونه ارتباطش را با دوستان و افرادی که با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کند از دست داده است.

3. شکست در روتین‌ها و تغییرات محیطی؛

   او در مورد این صحبت می‌کند که چگونه تغییرات در روتین زندگی‌اش، یا حتی شکل ظاهری، احساس یا سایر محرک‌های حسی، می‌تواند برای او دشوار باشد.

4. صداهای بلند؛

   او مشکلات حسی با صداهای بلند دارد، که باعث می‌شود او احساس غرق شدن کند و می‌تواند بسیار حواس او را پرت کند.

5. مهارت‌های عاطفی؛

   اندرو توضیح می‌دهد که باید روی آنچه می‌خواهد بگوید فکر کند، و یا اینکه چگونه باید به احساسات دیگران واکنش نشان دهد تمرکز کند. او می‌گوید که می‌تواند ساکت باشد، امّا وقتی چیزی او را آزار می‌دهد، احساساتش نیز می‌تواند تشدید شود.

تاریخچه اختلال اوتیسم چیست ؟

تاریخچه پیدایش واژه اوتیسم چیست؟ Autism از واژه یونانی اتو به معنی خود مشتق شده، و نشانگر انزوای شدید و جدایی از دنیای پیرامون است. تا اواسط قرن بیستم، نامی به معنای امروزی برای اختلالات اوتیسم وجود نداشت.

در سال ۱۸۶۷ اولین روانپزشکی که کودکان با اختلال‌های شدید روانی، همراه با تأخیرها و نقص‌های آشکار در فرایندهای رشد و تحول، مهارت‌های شناختی و … را به‌صورت جدی مورد بررسی قرار داد، هنری موزلی بود. در آن دوران همه‌ی این اختلال‌ها، در قالب اختلال‌های روان‌پریشی طبقه‌بندی می‌شدند.

شکل گیری واژه اوتیسم

اگرچه در برخی منابع عنوان می‌شود که، بلولر در سال ۱۹۱۲ برای نخستین‌ بار عبارت اوتیسم را، به‌عنوان یکی از علائم اصلی و کلاسیک بیماری دمانس زودرس به کار برد، در منابع متعدد و دقیق‌تر بیان شد که، واژه‌ی اوتیسم به معنای امروزی برای اوّلین‌بار در جای دیگری به کار برده شد. پل یوگن بلولر، اوتیسم و اسکیزوفرنی را در میان سایر اختلالات روانپزشکی، در سراسر اروپای قاره‌ای در اوایل قرن بیستم مطالعه کرد.

بلولر مفهوم اوتیسم را معرفی کرد،  او آن را به عنوان قطع ارتباط با دنیای بیرون و دوسوگرایی، به‌عنوان همزیستی ایده‌های متضاد در ذهن، تعریف کرد. تعاریف بلولر، محققان بعدی مانند برنارد ریملند را قادر ساخت، تا علل این اختلالات را مطالعه کنند، و نشان دهند که رشد غیرعادی مغز جنین به طور بالقوه باعث این اختلالات می‌شود. بلولر اوتیسم را جداسازی خود از واقعیّت معرفی و تعریف کرد. مفهوم اوتیسم بلولر بر سایر محققان از جمله هانس اسپرگر، لئو کانر و برنارد ریملند در حین مطالعه اوتیسم، متمایز کردن آن از اسکیزوفرنی، و تلاش برای اصلاح این اصطلاح تأثیر گذاشت.

طرح واژه ی اوتیسم; لئو کانر

به نظر می‌رسد، برای اوّلین‌ بار در سال ۱۹۴۳ لئو کانر از طریق توصیف خصوصیّات رفتاری ۱۱ کودک، که به نظر می‌رسید از لحاظ کیفیت رفتاری، تفاوت‌هایی با دیگر کودکان دارند، واژه‌ی اوتیسم کودکی را مطرح کرد. 

اوتیسم چیست ؟ اوتیسم از واژه یونانی اتو به معنی خود مشتق شده و نشانگر انزوای شدید و جدایی از دنیای پیرامون است.

کانر متوجه شد که دامنه ی این اختلال، وسیع‌تر از آن است که تاکنون تصور می‌شد، و این اختلال به‌ اشتباه تحت عنوان نارسایی ذهنی، یا اسکیزوفرنی تشخیص داده شد؛ زیرا که در آغاز دهه‌های ۱۹۸۰، اغلب کودکان دارای اختلالات فراگیر رشد، تحت عنوان اسکیزوفرنی طبقه‌بندی می‌شدند. بعد از مدّت‌ها مطالعه و تحقیق، معلوم شد اختلال اوتیسم، و اختلال اسکیزوفرنی اختلال‌های روانی، کاملاً مجزا و متفاوتی از یکدیگر هستند.    

بیشتر بخوانید: گزارشات پرونده های کانر

از زمانی که کانر خصیصه‌های اصلی اوتیسم را تشریح نمود، معتقد بود که دو نشانه ی اصلی، یعنی احساس تنهایی شدید، و اشتغال ذهنی فرد نسبت به حفظ یکنواختی، برای تشخیص اوتیسم ضروری است.

نشانه های اوتیسم چیست ؟

علائم قابل تشحیص اوتیسم چیست ؟سن تشخیص اوتیسم، و شدّت علائم اوّلیه اوتیسم بسیار متفاوت است، به همین دلیل اوتیسم را یک طیف می نامند.علائم اوتیسم در کودکان و برخی از نوزادان در ماه‌های اوّل نشان می‌دهند، و سایر علائم تا سن 2 یا 3 سالگی آشکار می‌شود. تمامی کودکان اوتیسم، همه‌ی علائم را نشان نمی‌دهند، و ممکن است تنها برخی از ویژگی‌ها و علائم اوتیسم را دارا باشند؛ به همین دلیل است که ارزیابی حرفه‌ای بسیار ضروری است.

 برخی از علائمی که می تواند نشانه اوتیسم باشد عبارتند:

• 6 ماهگی
• لبخند اجتماعی (لبخند زدن آغاز مرحله رشد اجتماعی در نوزاد است).
• تماس چشمی محدود، یا عدم برقراری تماس چشمی

• 9 ماهگی
• ناتوانی در اشتراک صداها، لبخندها یا حالات صورت با دیگران

• 12 ماهگی
• خیلی کم و یا اصلاً غان وغون ندارد.
• به اسم خود واکنش نشان نمی‌دهد.
• عدم ایجاد توجه اشتراکی، مانند: عدم اشاره کردن، عدم نشان دادن اشیاء و یا به‌هنگام اشاره والدین به اشیاء، کودک رد اشاره والدین را دنبال نمی‌کند.

• 16 ماهگی
• کودک کلمه‌ای بیان نمی‌کند، و یا به صورت محدود چند کلمه را تکرار می‌کند.

• 24 ماهگی
• عبارات دو کلمه‌ای بسیار کم، یا بدون معنی مشخصی را مرتباً تکرار می‌کند، کودک تقلید و تکرار ندارد.

علائم دیگر در سایر سن ها عبارتند از:

1. مهارت‌های گفتاری، غان غون کردن یا مهارت های اجتماعی که قبلا به دست آورد را از دست می‌دهد.
2. پرهیز از برقراری تماس چشمی با دیگران
3. تنهایی را ترجیح می‌دهد.
4. مشکل در درک احساسات دیگران
5. تاخیر در رشد زبان
6. تکرار مداوم کلمات یا عبارات (اکولالیا)
7. مقاومت در برابر تغییرات جزئی در روال یا محیط اطراف
8. رفتارهای تکراری (بال زدن، تکان دادن، چرخیدن و غیره)
9. واکنش‌های غیرمعمول و شدید به صداها، بوها، مزه‌ها، بافت‌ها، نورها و یا رنگ‌ها

توجه داشته باشید:

• علائم باید در دوره اولیه رشد موجود باشد.
• نشانه ها باعث اختلال قابل توجه بالینی در زمینه های اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهّم عملکرد فعلی کودک می‌شود.
• این اختلالات با ناتوانی ذهنی (اختلال رشد عقلانی)، یا تاخیر رشدی توضیح داده نمی‌شوند. ناتوانی ذهنی و اختلال طیف اوتیسم، اغلب با هم اتفاق می‌افتد، برای تشخیص همبودی اختلال طیف اوتیسم و ناتوانی ذهنی، ارتباطات اجتماعی باید کمتر از حد انتظار برای سطح رشد عمومی باشد.

راه های تشخیص اختلال اوتیسم چیست ؟

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویراست پنجم منتشر شده توسط انجمن روان پزشکی آمریکا، طبق جدیدترین بازنگری ویژگی‌های تشخیصی اوتیسم را بدین صورت تعریف می‌کند؛ ویژگی های اصلی اختلال طیف اوتیسم عبارتند از:

• نقص دائم در ارتباط اجتماعی متقابل و تعامل اجتماعی
• رفتارها، علایق، یا فعالیّت‌های محدود و تکراری
• این نشانه ها از اوایل دوران کودکی موجود بودند، و عملکرد روزمره فرد را محدود یا ناقص می‌کنند.

سطوح اختلال طیف اوتیسم چیست ؟

سطح یک: نیازمند حمایت

• ارتباط اجتماعی

در صورت حمایت نشدن از فرد، نقص‌های موجود در ارتباط اجتماعی باعث نابسامانی‌های قابل توجهی می‌شوند. فرد در پیش‌قدم شدن در تعامل با دیگران مشکل دارد، و در واکنش به پیش‌قدمی دیگران به طور آشکار رفتارهایی غیر عادی، یا تلاش‌های ناموفق از خود نشان می‌دهد. ممکن است فرد نسبت به تعاملات اجتماعی علاقه چندانی نشان ندهد. 

برای مثال: ممکن است فرد قادر باشد با جملات کامل حرف بزند، و وارد ارتباط و تعامل شود. امّا صحبت گفت و گویی (بده_ بستانی) او با دیگران موفّق واقع نخواهد شد، و تلاش‌هایش برای دوست شدن با دیگران، تلاش‌های عجیب و غریب و معمولاً ناموفق خواهد بود.

• رفتارهای محدود و تکراری

نداشتن انعطاف در رفتار باعث می‌شود، در عملکرد او در یک یا چند زمینه اختلال قابل ملاحظه‌ای به وجود آید. کودک در رفتن از یک فعالیّت به فعالیّت دیگر، (برای مثال: از تلویزیون نگاه کردن به بازی کردن) مشکل دارد. مشکلات فرد در سازمان‌بندی و برنامه‌ریزی باعث می‌شوند، تا نتواند در انجام کارهایش مستقل باشد.

سطح دو: نیازمند حمایت زیاد

• ارتباط اجتماعی

در مهارت‌های زبانی و غیر‌زبانی نقص‌های قابل توجه دارد، و حتی وقتی مورد حمایت قرار می‌گیرد، نقص‌های اجتماعی او کاملاً آشکار هستند. فرد به‌ندرت برای تعامل با دیگران پیش‌قدم می‌شود، و نسبت به پیش‌قدم شدن دیگران واکنش چندانی نشان نمی‌دهد، یا واکنش‌هایش عجیب و غریب هستند. 

برای مثال: فردی که برای حرف زدن جملات ساده به کار می‌برد، تعاملش با دیگران محدود به تعداد اندکی از علایق خاص است، و برای ارتباط برقرار کردن با دیگران، از ژست‌های غیر کلامی آشکارا عجیب و غریب استفاده می‌کند.

• رفتارهای محدود و تکراری

عدم انطاف در رفتار دارد؛ در کنار آمدن با تغییر مشکل دارد، یا رفتارهایی محدود و تکراری دارد که فراوانی وقوع آنها آنقدر زیاد است، که حتی افردی که به طور ناگهانی نظاره‌گر هستند، نیز متوجه این موضوع می‌شوند. این رفتارها باعث اختلال در عملکرد فرد در بسیاری از شرایط می‌شود. فرد در تغییر دادن کانون تمرکز فکری، یا عملی خود مشکل دارد یا دچار درماندگی می‌شود.

سطح سه: نیازمند حمایت بسیار زیاد

علائم سطح سه ناتوان‌کننده‌ترین علائم هستند. این علائم ممکن است شامل مشکلات گفتاری و زبانی، مشکلات حسی، نقص‌های شناختی و رفتارهای تکراری باشند. علائم فیزیکی (مثل صرع یا مشکلات گوارشی)، نیز می‌تواند مشکلات رفتاری را دوچندان و بدتر کند.

• ارتباط اجتماعی

در مهارت‌های اجتماعیِ کلامی و غیر‌کلامی نقص‌های شدید دارد، که باعث اختلال شدید در عملکرد می‌شود. بسیار به‌ندرت در تعامل اجتماعی پیش‌قدم می‌شود، و نسبت به پیش‌قدم شدن دیگران واکنش بسیار اندک و حداقلی نشان می‌دهد. 

برای مثال: فردی که گفتارش صرفاً از چند کلمه قابل فهم تشکیل می‌شود، به ندرت در تعامل پیش‌قدم می‌شود، و وقتی هم پیش‌قدم می‌شود از روش‌های غیر‌معمول (صرفاً برای برطرف‌شدن نیازهایش)، استفاده می‌کند و فقط به رفتارها و دستورات بسیار مستقیم از سوی دیگران، واکنش نشان می‌دهد.

• رفتارهای محدود و تکراری

شدیدا در رفتار انعطاف ناپذیر است، در کنار آمدن با تغییر به شدّت مشکل دارد، یا رفتارهای تکراری و محدود او در همه زمینه‌های زندگی اختلال شدید به وجود می آورند. فرد در تغییر دادن کانون تمرکز فکری، و عملی خود مشکل دارد و یا دچار درماندگی می‌شود.

این‌که نقص‌های عملکردی در کدام مرحله‌ی رشد آشکار می‌شود، به ویژگی‌های فرد و محیط او وابسته است. ویژگی‌های تشخیصی اصلی در دوران رشد آشکار هستند. اصطلاح طیف به این موضوع اشاره دارد، که نشانه‌های این اختلال، بسته به شدّت نشانه‌ها، سطح رشدی و سن تقویمی بسیار  متغییر هستند. افرادی که نقص شناختی یا زبانی ندارند، در مقایسه با افرادی که نقص‌های هوشی یا زبانی دارند، ممکن است نشانه‌های نامحسوس‌تری دارا باشند، و ممکن است تلاش زیادی برای پنهان کردن آن بکنند. 

نقص‌های پنهان شده در معیار اوّل، در صورتی که فرد به طور کلی مهارت ارتباطی بهتری دارا باشد، و نقص شناختی نداشته باشد نامحسوس خواهند بود. نقص در معیار دوّم، در صورتی که به علایق و رفتارهایی که از سن تقویمی او انتظار می‌روند نزدیکتر باشند، ممکن است کمتر به چشم بیایند. والدین نخستین کسانی هستند که نشانه‌های اوّلیه را در کودک خود می‌بینند، تشخیص اوتیسم بر‌اساس مشاهده روانشناسان، سوابق ارائه شده از والدین، یا سایر مسئولان و در صورت امکان، گزارش خود فرد داده می‌شود.

روش‌های درمان و مداخلات اوتیسم چیست ؟

اکثر متخصصان معتقدند که هیچ درمانی برای اوتیسم وجود ندارد. به همین دلیل است که بسیاری از آنها معتقدند، که کودک با توسعه مهارت‌ها که شامل درمان شناختی رفتاری و آموزشی است، می‌تواند شدّت علائم اختلال را کاهش دهد.

انواع روش های درمانی اختلال ASD اوتیسم چیست ؟

انواع مختلفی از درمان‌های موجود برای اختلال طیف اوتیسم وجود دارد. این درمان‌ها به طور کلی، می‌توانند به دسته‌های زیر تقسیم شوند، اگرچه برخی از درمان ها بیش از یک رویکرد را شامل می شوند:

1. رویکردهای رفتاری

رویکردهای رفتاری با درک آنچه قبل و بعد از رفتار اتفّاق می‌افتد، بر تغییر رفتارها تمرکز می‌کنند. این رویکردها بیشترین شواهد را برای درمان علائم دارند. آنها به طور گسترده‌ای در بین مربیان و درمانگران پذیرفته شده‌اند، و در بسیاری از مدارس و کلینیک‌های درمانی استفاده می‌شوند. یکی از درمان‌های رفتاری قابل توجه برای افراد اوتیسم، “تحلیل رفتار کاربردی”  است.

در این روش رفتارهای مطلوب را تشویق می‌کنند، و از رفتارهای نامطلوب برای بهبود مهارت‌های مختلف جلوگیری می‌کنند.
دو روش آموزشی در تحلیل رفتار کاربردی عبارتند از:

• آموزش پاسخ محور[1]

آموزش پاسخ محور، در یک محیط طبیعی به جای محیط کلینیک انجام می‌شود؛ هدف آن بهبود چند “مهارت محوری” است، که به فرد کمک می‌کند بسیاری از مهارت‌های دیگر را بیاموزد. یکی از نمونه‌های یک مهارت محوری، شروع ارتباط با دیگران است.

• آموزش آزمایشی گسسته[2]

در این آموزش از دستورالعمل‌های گام به گام، برای آموزش رفتار یا پاسخ دلخواه استفاده می‌کند. درس‌ها به ساده‌ترین بخش‌های خود تقسیم می‌شوند، و پاسخ‌ها و رفتارهای مورد نظر پاداش می‌گیرند؛ از طرفی پاسخ‌ها و رفتارهای نامطلوب نیز نادیده گرفته میشوند.

2. رویکردهای تکاملی (رشدی)

این رویکردها بر بهبود مهارت‌های رشدی خاص، مانند: مهارت‌های زبانی یا مهارت‌های فیزیکی، یا طیف وسیع‌تری از توانایی‌های رشدی به هم پیوسته تمرکز دارند؛ رویکردهای رشدی اغلب با رویکردهای رفتاری ترکیب می‌شوند. 

در زیر سایر روش‌های دیگر رویکرد‌های رشدی، که جزئی از برنامه درمان و مداخلات درمانی برای کودکان اوتیسم است، ذکر می‌شود.

• گفتار درمانی

به بهبود درک و استفاده فرد از گفتار و زبان کمک می‌کند. یکی از رایج‌ترین درمان رشدی برای افراد اوتیسم، “گفتار درمانی” است. برخی از افراد اوتیسم، به صورت کلامی ارتباط برقرار می‌کنند، و برخی دیگر از طریق استفاده از علائم، حرکات، تصاویر یا یک دستگاه ارتباط الکترونیکی ارتباط برقرار کنند.

• کاردرمانی

مهارت‌هایی را آموزش می‌دهد، که به فرد کمک می‌کند تا حد امکان مستقل زندگی کند. مهارت‌هایی شامل: لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و ارتباط با افراد است، کاردرمانی همچنین می تواند شامل موارد زیر باشد:

• درمان یکپارچگی حسی

برای کمک به بهبود پاسخ‌ها به ورودی‌های حسی، که محدودکننده یا طاقت‌فرسا باشند.

• فیزیوتراپی

می‌تواند به بهبود مهارت‌های فیزیکی، مانند حرکات ظریف انگشتان یا حرکات بزرگ‌تر همچون تنه و بدن کمک کند.

3. رویکرد دنور

 شروع اوّلیه یک رویکرد توسعه‌ای گسترده، بر‌اساس اصول تحلیل رفتار کاربردی است؛ برای کودکان 12 تا 48 ماهه استفاده می شود، والدین و درمانگران از بازی، تعاملات اجتماعی و توجه مشترک در محیط‌های طبیعی، برای بهبود مهارت‌های زبانی، اجتماعی و یادگیری استفاده می کنند.

4. رویکردهای آموزشی

درمان‌های آموزشی که در یک محیط کلاس درس داده می‌شوند، یکی از انواع رویکردهای آموزشی، رویکرد درمان و آموزش کودکان اوتیسم و اختلال ارتباطی است. روش آموزشی تیچ [3] بر این ایده استوار است، که افراد  اوتیسم در یادگیری به روش دیداری پیشرفت می کنند.

به عنوان مثال: کارهای روزانه را می‌توان نوشت، یا با استفاده از کارت‌های دیداری برای کودک اوتیسم توضیح داد، دستورالعمل‌های شفاهی را می‌توان با دستورالعمل‌های دیداری، یا نمایش‌های فیزیکی تعریف کرد.

5. رویکردهای روابط اجتماعی

درمان‌های روابط اجتماعی بر بهبود مهارت‌های اجتماعی، و ایجاد پیوندهای عاطفی تمرکز دارند؛ برخی از رویکردهای اجتماعی و ارتباطی، شامل والدین، مربیان و همسالان است.

• مدل رشدی:

تفاوت‌های فردی، مبتنی بر رابطه است. والدین و درمانگران را تشویق می‌کند، تا از علایق فرد برای گسترش فرصت‌های ارتباطی پیروی کنند.

• مدل مداخله توسعه روابط[4]:

شامل فعالیّت‌هایی است که انگیزه، علاقه و توانایی برای مشارکت در تعاملات اجتماعی مشترک را افزایش می‌دهد.

• داستان‌های اجتماعی:

توضیحات ساده‌ای از آنچه در یک موقعیت اجتماعی باید انتظار داشت، ارائه می‌کند.

• گروه‌های مهارت‌های اجتماعی:

فرصت‌هایی را برای افراد اوتیسم فراهم می‌کنند، تا مهارت‌های اجتماعی را در یک محیط ساختاریافته تمرین کنند.

6. رویکردهای دارویی

هیچ دارویی برای درمان علائم اصلی اوتیسم وجود ندارد. برخی از داروها، علائم همزمانی را که می‌توانند به عملکرد بهتر افراد اوتیسم کمک کنند درمان می‌کنند. برای مثال: دارو ممکن است به مدیریت سطوح بالای انرژی، ناتوانی در تمرکز، یا رفتار آسیب‌رسان به خود، مانند ضربه زدن به سر یا گاز گرفتن دست کمک کند. دارو همچنین می تواند به مدیریت شرایط روانی، مانند: اضطراب یا افسردگی و بر شرایط پزشکی، مانند: تشنج، مشکلات خواب، معده یا سایر مشکلات گوارشی کمک کند.

هنگام  استفاده از دارو ضروری است، که با پزشکی که در درمان افراد اوتیسم تجربه دارد مشورت کنید. این نکته هم در مورد داروهای تجویزی، و هم برای داروهای بدون نسخه صدق می‌کند. افراد، خانواده‌ها و پزشکان باید برای نظارت بر پیشرفت، و واکنش‌های دارویی با یکدیگر همکاری کنند، تا مطمئن شوند که دارو عوارض جانبی منفی برجا نگذارد.

7. رویکردهای روانشناختی

می‌توانند به افراد اوتیسم کمک کند تا با اضطراب، افسردگی و سایر مشکلات سلامت روان کنار بیایند. درمان شناختی رفتاری[5]، یک رویکرد روانشناختی است که بر یادگیری ارتباطات بین افکار، احساسات و رفتارها تمرکز دارد. در این رویکرد درمانگر و فرد با هم کار می‌کنند، تا اهداف را شناسایی کنند، و سپس نحوه تفکر فرد در مورد یک موقعیّت را تغییر دهند، تا نحوه واکنش آنها به موقعیّت را تغییر دهند.

[1]  (PRT)

[2] (DTT)

[3] (TEACCH)

[4] (RDI)

[5] CBT

والدینی که به تازگی تشخیص اوتیسم در کودک خود را گرفته‌اند 

اگر مشکوک هستید که فرزندتان اوتیسم است، تشخیص او گام مهّمی برای رشد و آموزش کودک خواهد بود. بسیاری از والدین کودکان اوتیسم، این دوره زمانی را استرس‌زا می‌دانند، امّا در نهایت یکی از بهترین راه‌ها برای زندگی بهتر برای فرزندانشان است.

یک مطالعه در سال 2022، بر روی دانشجویان کالج اوتیسم نشان داد، که کسانی که در کودکی تشخیص اوتیسم گرفتند، نسبت به کسانی که در سنین بالاتر تشخیص گرفتند، احساس شادی بیشتری نسبت به زندگی خود دارند.

مطالعات نشان می‌دهد که برای والدین، گرفتن تشخیص اوتیسم کودکشان یک تجربه هیجانی شدید است. والدین طیف وسیعی از واکنش‌ها را، نسبت به تشخیص این اختلال در فرزندشان گزارش کردند، که شامل احساسات رایجی همچون شوک، غمگینی، استرس، اندوه، انکار، گناه، خشم و نگرانی است؛ والدین احساس می‌کنند تشخیص اوتیسم، با انگ یا برچسب‌زدن همراه است، که منجر به تجربه احساس شرم و انزوا نیز می‌شود. 

 بیشتر بدانید:  توصیه هایی برای والدین تازه تشخیص

 شیوه‎‌های مختلف واکنش والدین