زیست‌شناسی پسرفت در کودکان اوتیسم(اوتیسم‌واپس‌رونده)، توسط راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم که توسط انجمن روانپزشکی آمریکا صادر شد، به‌عنوان اختلالات طیف اوتیسم، تعریف شد.

مطالعات مختلف نشان داد، که حدود 25 تا 30 درصد از کودکان اوتیسم، پس از شروع به گفتن برخی کلمات، که معمولاً قبل از رسیدن به سن دوسالگی شروع می‌شود، بعد از این سن دیگر صحبت نمی‌کنند، برخی از کودکان رشد اجتماعی خود را، به‌جای زبان از دست می‌دهند، و برخی هر دو را از دست می‌دهند.

صدای اوتیسم می‌کوشد تا با ارائه کاملترین خدمات توانبخشی و آموزشی، مطابق با نیازهای هر کودک، زندگی شادتری برای کودکان مبتلا به اوتیسم فراهم نماید. والد محترم، اگر نیاز به دریافت اطلاعات بیشتر درباره ی اوتیسم، و یا نیاز به هرگونه آموزش، برای نحوه ی برقراری ارتباط با کودک مبتلا به اتیسم خود دارید، می‌توانید از طریق شماره تلفن‌های ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۱ و ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۲ ، با ما در ارتباط باشید.

پسرفت در کودکان اوتیسم

اختلالات طیف اوتیسم، نمایانگر ناتوانی‌های رشدی، با ویژگی‌های اصلی اختلالات اجتماعی و ارتباطی، در کنار علایق محدود، یا رفتارهای حرکتی تکراری است. افراد اوتیسم، معمولاً با انواع شرایط مرتبط از جمله صرع، مسائل رفتاری، اضطراب، اختلال در توانایی‌های شناختی، و از دست‌دادن مهارت‌ها در اوایل دوران کودکی، به متخصص مراجعه می‌کنند. 

پسرفت رشدی در اوتیسم (اوتیسم واپس‌رونده)، یکی از چالش‌برانگیزترین ویژگی‌های این اختلال است. اگرچه که چندین مطالعه، اعتبار گزارش‌های والدین، در مورد پسرفت را، با استفاده از فیلم‌های خانگی قابل استناد تأیید می‌کند، امّا در این فیلم‌ها تفاوت‌های ظریف رشدی کودکان نیز، مشخص است.

اوتیسم، شایع‌ترین اختلالی است که در آن پسرفت رخ می‌دهد

اختلال دیگری، که پسرفت اوّلیه بدونِ علّت مشخص را نشان می‌دهد، اختلال ازهم‌گسیختگی دوران کودکی است. علاوه بر این، دو اختلال بیولوژیکی دیگر، با علل مشخص نیز، شامل پسرفت با برخی رفتارهای شبیه به فنوتیپ رفتاری اوتیسم می‌شود؛

1. سندرم رت (یک اختلال ژنتیکی) 

2. سندرم لاندو-کلفنر (که شامل یک اختلال تشنج است)

گزارش‌های والدین، و مشاهدات بالینی، منجر به پذیرش عمومی حداقل دو الگوی متمایز از رشد اوّلیه، در اوتیسم شد. شایع‌ترین پسرفت، با یک دوره شروع تدریجی گزارش شد، که در آن برخی رفتارها یا فقدان آن‌ها، باعث نگرانی والدین، در طول 2 سال اول کودک می‌شود، و منجر به تشخیص اختلال طیف اوتیسم، در 3-4 سالگی می‌شود.

اغلب، والدین گزارش می‌کنند که، علائم را تا سال دوّم زندگی متوجه نمی‌شدند، امّا با بررسی شرح‌حال، و تاریخچه رشدی کودک، متوجه می‌شوند که ناهنجاری‌های رفتاری، خیلی زودتر وجود داشت. در الگوی دوّم، دوره اوّلیه با رشد طبیعی، یا نزدیک به نرمال مشخص می‌شود، و به دنبال آن با از دست‌دادن مهارت‌ها، در طول سال اوّل، یا دوّم زندگی، رخ می‌دهد.