پسرفت کودکان اوتیسم

در حال حاضر، دو گروه مشخص از “پسرفت” در ادبیات اوتیسم وجود دارد؛ پسرفت زبانی و پسرفت زبانی-اجتماعی. پسرفت زبانی[6] به از دست‌دادن کلام اشاره دارد، درحالی‌که پسرفت زبانی – اجتماعی[7] نشان‌دهنده پسرفت سایر رفتارهای اجتماعیِ درگیر علاوه بر زبان است. به کمک این اصطلاحات عملیاتی، استدلالی برای وجود پسرفت اجتماعی مستقل از پسرفت زبانی ارائه شود؛ پسرفت اجتماعی به‌تنهایی بسیار نادر است تعدادی از محققان دیگر پسرفت‌های تعریف‌نشده مانند «پسرفت اوتیسم» یا از دست‌دادن مهارت و پسرفت غیرزبانی یا غیراجتماعی مانند «رگرسیون حرکتی» را گزارش کردند.

این‌ها به‌طورکلّی به‌عنوان پسرفت‌های مختلط نامیده می‌شوند، امّا به نظر می‌رسد بیشتر موارد عمدتاً منعکس‌کننده از دست‌دادن کلام (پسرفت زبان) هستند. تصور می‌شد که از دست‌دادن مهارت‌ها، الگوی شروع معمول در اوتیسم است. داده‌ها نشان می‌دهد که پسرفت تنها مختص اقلیّتی از کودکان اوتیسم است، کاهش مهارت‌ها در کودکان اوتیسم پس‌رونده در میانگین سنی 19 ماهگی مشاهده شده‌است. همچنین اکثر این کودکان قبل از اینکه شروع به از دست‌دادن مهارت کنند، تأخیر‌های جزئی در رشد خود نشان داده بودند.

اکثر بچه‌های پس‌رونده، قبل از ازدست‌دادن مهارت‌ها علائم ظاهری کمتری از وضعیّت خود نشان داده‌اند. تقریباً 77 درصد از کودکانی که کلام خود را از دست‌داده‌اند، مهارت‌های ارتباطی را نیز از دست‌داده‌اند. کودکانی که قبلاً بسیار پرحرف بودند و سپس به طور ناگهانی صحبت نکردند، الگویی از رشد و از دست‌دادن مهارت‌های ارتباط غیرکلامی، که شامل تقلید، تماس مستقیم چشمی، پاسخ‌دادن به نام خود، عدم شرکت در بازی‌های اجتماعی، مهارت‌های زبانی دریافتی قبل از گفتار و اشاره بوده‌است، را از دست‌داده‌اند. این احتمال وجود دارد که ساختار پس‌رونده ناشی از عوامل ژنتیکی و محیطی منجر به ایجاد رفتار اوتیسم در کودکان شود، به این دلیل است که الگوهای رشد مشاهده‌شده توسط والدین کودکان اوتیسم نشان می‌دهد که پسرفت، تدریجی نبوده است. به گفته والدین، آن‌ها بلافاصله متوجه شدند که مشکلی در فرزندانشان وجود دارد.

اگرچه هنوز دلیل زیست‌شناسی اوتیسم پس‌رونده را درک نکرده‌ایم، امّا تحقیقات زیادی در مورد پدیدارشناسی این اختلال انجام‌شده است. این یک تجربه بسیار دردناک برای والدینی است که به دنبال توضیح هستند و مدام خود را سرزنش می‌کنند.

درمان اوتیسم

به‌طور واضح می‌توان گفت که باتوجه به ماهیّت این اختلال هیچ درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد، امّا توانبخشی کودک می‌تواند علائم این اختلال در کودک را کاهش دهد و سبب بهبود کیفیت زندگی او شود؛ برخی از مداخلات درمانی رایج برای اوتیسم شامل، تحلیل رفتار کاربردی[8]، گفتاردرمانی، کاردرمانی و مداخلات متنوع در حوزه شناختی است.

[1] Developmental Regression

[2] Regressive autism

[3] Childhood disintegrative disorder

[4] Rett syndrome

[5] Landau-Kleffner syndrome

[6] Language regression

[7] Social regression

[8] Applied Behavior Analysis