PECS یک سیستم ارتباطی جایگزین یا همراه منحصر به فرد است که در سال 1985 توسط دکتر اندی باندی، و لوری فراست، در ایالات متحده آمریکا توسعه یافت. PECS برای اولین بار با دانش آموزان پیش دبستانی با تشخیص اتیسم اجرا شد. از آن زمان، PECS با موفقیت در سراسر جهان برای هزاران یادگیرنده در تمام سنین که دارای چالش های مختلف شناختی، فیزیکی و ارتباطی هستند، اجرا شده است.

پروتکل آموزشی PECS بر اساس اصول رفتاردرمانی بنا شده است. راهبردهای تشویقی و تقویتی خاصی که منجر به ارتباط مستقل می شود در سراسر پروتکل استفاده می شود. این پروتکل همچنین شامل روش‌های اصلاح سیستماتیک خطا برای ارتقای یادگیری در صورت بروز خطا است. از دستورات کلامی استفاده نمی شود.

PECS شامل شش مرحله است و با آموزش دادن به یک فرد برای دادن یک تصویر واحد از یک مورد یا اقدام مورد نظر به “شریک ارتباطی” که بلافاصله تبادل را به عنوان یک درخواست ارج می نهد، شروع می شود. این سیستم به آموزش تبعیض تصاویر و نحوه کنار هم قرار دادن آنها در جملات می پردازد. در مراحل پیشرفته تر، به افراد آموزش داده می شود که از اصلاح کننده ها استفاده کنند، به سؤالات پاسخ دهند و نظر بدهند.

هدف اولیه PECS آموزش ارتباطات کاربردی است. تحقیقات نشان داده است که برخی از زبان آموزانی که از PECS استفاده می کنند، گفتار را نیز توسعه می دهند.

مجموعه تحقیقاتی که از اثربخشی PECS به عنوان یک روش مبتنی بر شواهد حمایت می کند، قابل توجه است و با بیش از 190 مقاله تحقیقاتی از سراسر جهان در حال گسترش است.

این کلاسور، به عنوان ابزار ارتباطی اصلی برای روش پکس استفاده می شود. در این کلاسور ورقه های برچسب خورده که کارت های تصویری را در خود جای می گیرد قرار میگیرند. روی این کلاسور نوار جمله قرار می گیرد و کودک با استفاده از آن ارتباط برقرار می کند.