ناامیدی یا یأس احساس نارضایتی است که به دنبال برآورده‌نشدن انتظارات یا امیدها به وجود می‌آید.

متأسفانه ناامیدی در اطراف ما وجود دارد و چیزی نیست که بتوانیم از آن اجتناب کنیم. نحوه تجلی آن در زندگی برای هر فردی منحصربه‌فرد است. ما نمی‌توانیم همیشه آنچه را که می‌خواهیم داشته باشیم. به‌عنوان والدین، اغلب کارهایی را انجام می‌دهید تا به فرزندتان کمک کنید از ناامیدی دوری کند، امّا مواقعی پیش می‌آید که نمی‌توانیم از آن‌ها محافظت کنیم. ما نمی‌توانیم همه چیز را در دنیای خود یا دنیای کودکان کنترل کنیم و ازآنجا که ناامیدشدن کودک اجتناب‌ناپذیر است، بسیار مهّم است که به  کودک کمک کنیم تا مهارت‌های مقابله با آن را یاد بگیرد. ناامیدی در کودکان اوتیسم به این صورت است که هنگامی که همه چیز بر وفق مرادشان پیش نمی‌رود، در نهایت رفتاری چالش‌برانگیز انجام می‌دهند. ناامیدی در نهایت باعث ناراحتی همه ما خواهد شد، بنابراین بسیار مهّم است که کودک را با آموزش نحوه کنارآمدن با آن آماده کنیم.(مشکلات رفتاری)  

چگونه می‌توان به کودکان اوتیسم در تحمل ناامیدی کمک کرد؟

 

1- به کودک خود آموزش تنفس و ذهن‌آگاهی بیاموزید.

با استفاده از برنامه‌های دیداری و شفاهی می‌توانید به کودک خود بیاموزید که در هنگام ناراحتی روی تنفس آگاهانه تمرکز کند. بهتر است این نوع مهارت‌ها را قبل از اینکه او شروع به نشان‌دادن رفتار مضطرب کند به او آموزش دهید و بعد از اینکه در زمان آرامش به‌خوبی انجام شد، می‌توانید به او یاد دهید که در هنگام تجربه چیزی ناراحت‌کننده‌ از آن استفاده کند. همچنین انجام فعالیّت‌های کوتاه‌مدّت برای تمرکز حواس را به برنامه روزانه کودک اضافه کنید. تمرینات ذهن‌آگاهی را وقتی برای اوّلین‌بار شروع می‌کنید، نباید خیلی طولانی باشند. باگذشت زمان، همان‌طور که کودک شما یاد می‌گیرد که بنشیند و تمرینات تنفسی را انجام دهد، می‌توانید به‌تدریج مدّت ‌زمان نشستن او را افزایش دهید و آن را در یک روز معین انجام دهید.

2- کودک خود را در معرض موقعیّت‌های جدید قرار دهید.

برای برخی از کودکان اوتیسم، تنوع و تغییرات در محیط اضطراب‌آور است. وقتی در مورد قراردادن کودک در معرض موقعیّت جدید صحبت می‌کنیم باید بدانیم که چنین موقعیّتی باعث اضطراب او می‌شود؛ پس بهتر است با موقعیّت‌های کوچک شروع کنید و به‌تدریج انتظارات را افزایش دهید. به‌عنوان‌مثال، یک پسر پنج‌ساله اگر اسباب‌بازی‌ای که با آن بازی می‌کرد را از او می‌گرفتند، گریه می‌کرد و روی زمین می‌افتاد. برای اینکه به او کمک کنیم تا انعطاف‌پذیرتر شود، به طور متناوب نحوه بازی او با اسباب‌بازی را برای یک ثانیه تغییر می‌دادیم و سپس کنترل اسباب‌بازی را به او می‌دادیم. باگذشت زمان، او شروع به تحمل تغییرات در نحوه دست‌کاری اسباب‌بازی کرد و حتی خودش شروع به بازی با آن به روش‌های مختلف کرد. نکته کلیدی این بود که او را در معرض روش‌های جدید برای بازی با چیزها به روشی امن و نه‌ چندان سخت قرار دادیم.

3- تحمل کودک را زیاد کنید.

اگر تحمل‌کردن را در کودک تقویت نکنیم، نمی‌توانیم موارد بالا را به کودک آموزش دهیم. مانند هر مهارت جدید، زمانی که کودک در حال یادگیری است، ارائه تقویت برای آن بسیار مهّم است؛ بنابراین، هر زمان که کودک تحمل ‌کرد که اسباب‌بازی او دست‌کاری شود، کودک را تحسین کنید و سپس اسباب‌بازی را به او بدهید. این تغییرات به‌مرور زمان تحمل کودک را بالا می‌برد.انگیزه  

(ناامیدی در کودکان اوتیسم)

4- آن‌ها را سرگرم کنید.

یکی از راه‌هایی که برای آموزش انعطاف‌پذیری به برخی از کودکان اوتیسم استفاده می‌شود، ساختن بازی‌های کوچکی است که سرگرم‌کننده هستند. به‌عنوان‌مثال، اگر کودک از آهنگ‌های کودکانه لذّت می‌برد با او ترانه‌های سرگرم‌کننده بخوانید. هر چند وقت یکبار یک یا دو کلمه را در یک آهنگ آشنا تغییر دهید و با تغییرات جزئی به خواندن آن ادامه دهید. اگر کودک در این تغییرات با شما همراه بود حتماً به او تقویت‌کننده بدهید. پذیرش این تغییرات وابسته به میزان تقویت‌کننده‌ها و تشویق است.

5- موفقیّت‌های روزانه کودک را یادداشت کنید و به کودک نیز بیاموزید تا موفقیّت‌های خودش را ببیند.

یک دفترچه روزانه برای نوشتن موفقیّت کودک داشته باشید. این کار به کودک می‌آموزد چه زمانی خوب عمل می‌کند و چه زمانی به تمرین بیشتری نیاز دارد. انعطاف‌پذیری یکی از آن مهارت‌های بسیار مهّم است و به کودک اوتیسم کمک می‌کند تغییرات را تحمل کند و در تعاملات خود با دیگران انعطاف‌پذیرتر باشد، با افزایش آستانه تحمل کودک اوتیسم، کیفیت زندگی او تا حد زیادی بهبود می‌یابد.