اضطراب اجتماعی و اتیسم شباهت ها و تفاوت هایی با یکدیگر دارند که در ادامه آن ها را بررسی می‌کنیم.

اضطراب اجتماعی با ترس و نگرانی شدید در موقعیت‌های اجتماعی شناخته می‌شود و حداقل بخشی از فعالیت‌های روزمره شخص را مختل می‌کند. اضطراب اجتماعی یک اختلال بسیار ناتوان‌کننده‌ است که می‌تواند بسیاری از جنبه ‌های زندگی فرد را مختل کند. در موارد شدید، اضطراب اجتماعی می‌تواند کیفیت زندگی فرد را به شکل چشمگیری کاهش دهد. بعضی از مبتلایان ممکن است هفته‌ها از خانه خارج نشوند یا از بسیاری موقعیت‌های اجتماعی مانند موقعیت‌های شغلی و تحصیلی خود صرف نظر کنند.

علائم اضطراب اجتماعی شامل نگرانی در مورد عملکرد اجتماعی و ترس از ارزیابی منفی توسط دیگران است. اضطراب اجتماعی معمولاً در اواخر دوران کودکی ظاهر می شود و ممکن است مانع از پاسخ انطباقی کودک به چالش های دنیای واقعی شود. نکته  جالب و مهم  در ارتباط با  ترس یا اضطراب اجتماعی این است که ترس یا اضطراب با تهدید ناشی از موقعیت اجتماعی هیچ تناسبی ندارد.

آیا اتیسم و اضطراب اجتماعی به هم شباهت دارند؟

تشخیص اختلال طیف اتیسم (ASD) و اختلال اضطراب اجتماعی (SAD)  اغلب در افراد دشوار است. یکی از دلایل  گیج کننده در ارتباط با این دو اختلال این است که برخی علائم یکسان به نظر می رسند و با یکدیگر همپوشانی دارند که در ادامه به آن‌ها خواهیم پرداخت:

 –یکی از ویژگی‌های کلیدی اتیسم ، چالش در تعامل اجتماعی مانند مشکل در حفظ تماس چشمی، وضعیت بدنی متفاوت و کیفیت ‌های گفتاری مانند لحن، صدا و سرعت است.از آنجایی که افراد با اختلال اتیسم در موقعیت‌های اجتماعی مضطرب هستند، احتمالاً زیاد صحبت نمی‌کنند، آرام صحبت می‌کنند و ممکن است با وضعیت بدنی نامناسب  اعتماد به نفس کمتری نشان دهند. افراد با اختلال اضطراب اجتماعی نیز به دلایل مختلف این نشانه ها را نشان می دهند.

–افراد با اختلال اتیسم  و اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است بیشتر تمایل داشته باشند که زمان خود را به تنهایی بگذرانند تا  حضور در موقعیت های اجتماعی، اگرچه دلایل اجتناب از این موقعیت ها متفاوت است. آنها احتمالاً از موقعیت‌ هایی که نیاز به تعامل اجتماعی دارند اجتناب می‌کنند و ممکن است گاهی اوقات فعالانه از افراد، به‌ویژه آنهایی که ناآشنا هستند، دوری کنند.

– آنها ترجیح  می دهند، از دیگران دوری کنند و بیشتر از دیگر افراد زمان خود را به تنهایی بگذرانند.

یکی از ویژگی های آشکار اختلال اضطراب اجتماعی، علائم اضطراب شدید، به ویژه در موقعیت های اجتماعی است. همچنین برای افراد با اختلال اتیسم معمول است که در موقعیت های اجتماعی احساس عصبی بودن یا تنها بودن و اضطراب شدید را تجربه کنند. افراد با اختلال اتیسم ممکن است در تشخیص و تنظیم احساسات خود مشکل داشته باشند، بنابراین غیر معمول نیست که این افراد در کنار اتیسم خود به مشکلات سلامت روان نیز دچار شوند.

تفاوت بین  اختلال اتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی  چیست؟

در حالی که اختلال اتیسم  و اختلال اضطراب اجتماعی شباهت های زیادی با یکدیگر دارند، از بسیاری جهات  نیز شرایط متمایزی با یکدیگر دارند.

تفاوت اصلی این است که اختلال اتیسم یک اختلال  عصبی – رشدی ست در حالی که اختلال اضطراب اجتماعی یک وضعیت در سلامت روان است.

تفاوت در علائم اختلال اتیسم و اختلال اضطراب اجتماعی شامل:

اگرچه افراد با اختلال اتیسم  و اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است ترجیح دهند از موقعیت های اجتماعی اجتناب کنند،  اما دلیل  اصلی اجتناب آنها دقیقا در جایی قرار دارد که تفاوت ها نهفته است:

– افراد با اختلال اتیسم  ممکن است سردرگمی و تحریک بیش از حد حسی را در موقعیت های اجتماعی تجربه کنند؛ بنابراین ممکن است تمایل کمتری به جستجوی فعالیت های اجتماعی داشته باشند.

– افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی مسائل حسی را تجربه نمی کنند و از ترس قضاوت شدن، از موقعیت های اجتماعی کناره گیری می کنند.

– افراد با اختلال اتیسم به خاطر چالش‌هایشان در نظریه ذهن نمی توانند حدس بزنند که دیگران چه فکری می کنند. این می تواند  برای آن ها استرس زا باشد و همچنین منجر به اشتباهات اجتماعی و قلدری شود.

– افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است در خواندن حالات چهره و زبان بدن مشکلی نداشته باشند، اما ممکن است در موقعیت‌های اجتماعی دچار تحریف‌های شناختی شوند.

آیا همه افراد با اختلال اتیسم اضطراب دارند؟

بخش قابل توجهی از افراد با اختلال اتیسم معیارهای اختلال اضطراب اجتماعی را دارند،. این بدین معناست که ممکن است هر دو اختلال را داشته باشند.  به علاوه تصور می شود که حدود 30 درصد از کودکان با اختلال اتیسم می توانند واجد شرایط تشخیص اضطراب اجتماعی باشند. ممکن است دلیل این امر  این باشد که افراد با اختلال اتیسم  اغلب از نظر اجتماعی با مشکل مواجه هستند و در معرض خطر آزار و اذیت قرار می گیرند. در نتیجه ی  آسیب ناشی از قلدری و ترس از تکرار این اتفاق ، ممکن است  افراد با اختلال اتیسم  دچار اضطراب اجتماعی شوند. در واقع  فقط اختلال اضطراب اجتماعی نیست که در افراد با اختلال اتیسم رایج است . بررسی  حدود 30 مطالعه  بر روی کودکان با اختلال اتیسم نشان داده است، تقریباً 40٪ از این افراد حداقل یک اختلال اضطراب مرتبط داشته اند.

آیا امکان دارد  اتیسم را به اشتباه با عنوان اختلال اضطراب اجتماعی تشخیص داد؟

اغلب به دلیل شباهت ها‌ در  ویژگی‌های مرتبط اجتماعی در هر دو اختلال اتیسم  و اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است تشخیص اشتباه اضطراب اجتماعی داده شود. این تشخیص برای دختران و زنان با اختلال اتیسم که با موقعیت های اجتماعی درگیر هستند، بیشتر اتفاق می افتد. دلایل متعددی وجود دارد که نشان می دهد زنان بیشتر به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا می شوند. بسیاری از زنان با اختلال اتیسم یاد گرفته‌اند که علائم خود را پنهان کنند. این بدان معناست که آنها یاد گرفته اند با استفاده از تماس چشمی، عبارات آموخته شده، بازتاب رفتار اجتماعی دیگران و تقلید حالات چهره، ویژگی های اتیسم خود را پنهان کنند. این امر می‌تواند تشخیص اتیسم را برای دیگران سخت‌تر کند، در نتیجه اضطراب در موقعیت‌های اجتماعی برجسته‌تر می‌شود، به این معنی که احتمال مشاهده‌ی نشانه‌های اضطراب‌ بیشتر از اتیسم می‌شود.

چگونه تشخیص دهیم که  اختلال اتیسم است یا اختلال اضطراب اجتماعی؟

بهترین راه برای افتراق بین اختلال اضطراب اجتماعی  و اختلال اتیسم از طریق تشخیص رسمی از یک متخصص مانند روانشناس یا متخصص مغز و اعصاب است. غربالگری اتیسم می تواند نیز می تواند بسیار کمک کننده باشد. اختلال اتیسم معمولا در دوران کودکی تشخیص داده می شود، اما برخی از بزرگسالان ممکن است هرگز ارزیابی رسمی دریافت نکرده باشند. تشخیص اتیسم در بزرگسالی می تواند بسیار دشوارتر باشد که باعث می شود بسیاری از افراد خود، اختلال خود را تشخیص دهند. هنگام تشخیص، مهم است که احتمال ابتلای فرد به هر دو اختلال را رد نکنید. یکی از راه‌های تشخیص تفاوت بین اختلال اتیسم  و اختلال اضطراب اجتماعی این است که توجه کنید که فرد چگونه به موقعیت ها و رویدادهای اجتماعی پاسخ می‌دهد. فرد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است به احتمال زیاد از رویداد اجتماعی به طور کامل اجتناب کند و در صورت شرکت کردن اضطراب زیادی را تحمل کند. افراد با اختلال اتیسم  ممکن است تصمیم بگیرند که شرکت نکنند، یا ممکن است شرکت کنند اما ممکن است تعاملی  وجود نداشته باشد و  یا مکالمات آنها ممکن است یک طرفه باشد.