اختلال خوردن در کودکان اوتیسم چیست؟ افراد اوتیسم ممکن است، نیازهای غذایی بسیار انتخابی را دارا باشند; یا به بافت، ظاهر، بو یا صدای غذاها حساس باشند که منجر به بیزاری از غذا شود. جنبه های اجتماعی غذا خوردن، مانند نشستن پشت میز با دیگران، منتظر ماندن تا غذای دیگران تمام شود، نیز برای این کودکان چالش برانگیز است. مشکلات فیزیکی مانند مشکلات دهانی (جویدن یا بلع)، یا مشکلات گوارشی وجود دارد، که خوردن را به تجربه‌ای غیر‌ لذّت‌بخش تبدیل می‌کند. بسیاری از این ویژگی‌ها معمولاً در افراد مبتلا به اختلالات خوردن وجود دارد، بنابراین محققان به دنبال درک بیشتر رابطه، و شیوع اوتیسم در افراد مبتلا به اختلالات خوردن و بالعکس هستند. به ویژه در زنانی که میزان بالاتری از اختلالات خوردن را تجربه می‌کنند و در آن‌ها ممکن است اوتیسم کمتر تشخیص داده شود.

صدای اوتیسم می‌کوشد تا با ارائه کاملترین خدمات توانبخشی و آموزشی، مطابق با نیازهای هر کودک، زندگی شادتری برای کودکان مبتلا به اوتیسم فراهم نماید.
والد محترم، اگر نیاز به دریافت اطلاعات بیشتر درباره ی اوتیسم و یا نیاز به هرگونه آموزش برای نحوه ی برقراری ارتباط با کودک مبتلا به اتیسم خود دارید، می‌توانید از طریق شماره تلفن‌های 02188616931 و 02188616932 ، با ما در ارتباط باشید.

افراد اوتیسم اغلب رفتارهای غذایی غیرعادی دارند، به‌طوری‌که حدود 70 درصد از کودکان اوتیسم با غذا خوردن مشکل دارند.

همه انواع اختلالات خوردن توسط افراد اوتیسم تجربه می‌شود؛ امّا اکثر تحقیقات در حال حاضر بر روی بی‌اشتهایی عصبی و اختلال خوردن اجتنابی متمرکز است. اختلال نقص‌توجه-بیش‌فعالی یکی دیگر از اختلالات در کودکان، اغلب با اختلال اوتیسم هم‌پوشانی دارد و با اختلال خوردن در ارتباط است. بنابراین، مهم است که به‌خاطر بسپارید که، ارتباط بین صفات مختلف عصبی و اختلالات خوردن، پیچیده و چندبعدی است.

اختلال خوردن در کودکان اوتیسم; بی‌اشتهایی عصبی

در اوایل دهه 1980، محققی به نام کریستوفر گیلبرگ، برای اولین بار ارتباط احتمالی بین بی‌اشتهایی عصبی و اوتیسم را شناسایی کرد. به نظر می‌رسد که حداکثر 20 الی 35٪ از زنان مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی، معیارهای تشخیصی اوتیسم را دارند. مطالعات همچنین نشان می‌دهند که بین بی‌اشتهایی عصبی و اوتیسم، یک ارتباط ژنتیکی یا خانوادگی وجود دارد، و این شرایط دارای پیوندهای عصبی زیستی هستند.

تصویر بدن برای افراد اوتیسم دارای اختلال بی‌اشتهایی کمتر نگران‌کننده است. امّا محدودیت رژیم غذایی به‌عنوان مکانیزم مقابله‌ای برای پوشاندن احساسات و اضطراب بیشتر نگران‌کننده است. درحالی‌که هنوز در متون تحقیقاتی قابل تشخیص نیست؛ امّا بسیاری از زنان اوتیسم با عملکرد بالا گزارش می‌دهند که، باتوجه ‌به تأکید جامعه بر لاغری، از محدودیت غذایی برای به‌دست‌آوردن پذیرش اجتماعی استفاده می‌کنند. تمایل به رفتارهای تکراری، علاقه شدید به شمارش کالری، یا ورزش وجود دارد که به بی‌اشتهایی عصبی تبدیل می‌شود. افراد اوتیسم که بدون تمرکز بر وزن یا تصویر بدن، غذاها را محدود می‌کنند یا از آن اجتناب می‌کنند، به اختلال خوردن اجتنابی یا محدودکننده مبتلا هستند.

اختلال خوردن اجتنابی یا محدودکننده

این اختلال توسط DSM-5 به‌عنوان یک اختلال خوردن یا تغذیه تعریف می‌شود، که با الگوی مداوم و آشفته تغذیه یا خوردن مشخص می‌شود; که منجر به عدم برآوردن نیازهای تغذیه‌ای می‌شود. اختلال خوردن اجتنابی شبیه بی‌اشتهایی عصبی است، که فرد مصرف غذای خود را محدود می‌کند؛ امّا هدف یا دلیل این محدودیت متفاوت است. به‌این‌ترتیب که افراد مبتلا به اختلال خوردن اجتنابی، برای جلوگیری از افزایش وزن، کنترل شکل و اندازه بدن خود غذا را محدود نمی‌کنند. افراد اوتیسم که کمبود وزن دارند، یا برای تأمین نیازهای تغذیه‌ای آن‌ها برآورده نمی‌شود، ممکن است معیارهای تشخیصی اختلال خوردن اجتنابی را دارا باشند.

عادت‌های روزمره، مناسک و مقاومت در برابر تغییر

افراد اوتیسم رفتارهای تکراری، کارهای روزمره ترجیح می‌دهند و از تغییر خوششان نمی‌آید. برای مثال، روال‌ها و تشریفات مربوط به غذا مانند زمان‌های غذاخوردن، مکان‌ها و انواع غذا می‌توانند انعطاف‌پذیری آن‌ها را کاهش دهد، یا در برابر تغییر مقاوم باشند.

الکسی تایمیا

آلکسی تایمیا به معنای این است که افراد در شناسایی و توصیف احساسات مشکل دارند. الکسی تایمیا در اوتیسم رایج است. افراد مبتلا به الکسی‌تایمیا برای تشخیص دقیق احساسات خود مشکل دارند و نمی‌توانند آنچه را که احساس می‌کنند به دیگران منتقل کنند. ارتباط الکسی‌تایمیا با اختلال خوردن در این است که شرایط برای افراد اوتیسم در تسکین خود یا دریافت حمایت از دیگران سخت می‌شود و آن‌ها را در برابر بروز علائم اختلال خوردن به‌عنوان مکانیزم مقابله آسیب‌پذیرتر کند.

سوءتغذیه; اختلال خوردن در کودکان اوتیسم

سوءتغذیه ناشی از بی‌اشتهایی عصبی، مشکلات حسی افراد اوتیسم را افزایش دهد که بر پاسخگویی عاطفی و خلق‌وخوی تأثیر می‌گذارد. این امر می‌تواند تشخیص افتراقی اوتیسم و ​​اختلال خوردن را دشوارتر کند. اگرچه برخی همبستگی‌ها وجود دارد؛ امّا همه افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی اوتیسم ندارند؛ بنابراین مهم است که با متخصصانی مشورت کنید.

شواهدی مبنی بر اینکه ویژگی‌های اوتیسم در اوایل کودکی قبل از اختلال خوردن ظاهر می‌شود فرصتی برای پیشگیری و مداخله اولیه وجود می‌آورد. درمان زودهنگام غذاخوردن در افراد اوتیسم و اجرای سیستم‌های حمایتی که متناسب با نیازهای افراد اوتیسم است.

درمان و بهبودی برای افراد اوتیسم مبتلا به اختلالات خوردن

این افراد به‌شدّت بر وزن یا تصویر بدن تمرکز کنند در برخی موارد بستری‌شدن در بستری که روال عادی زندگی را مختل می‌کند، نیاز به مراجعه حضوری به کلینیک‌های پزشکی دارد. درمان‌هایی که فرد را ملزم می‌کند در مدّت‌زمان کوتاهی تغییرات چشمگیری در برنامه غذایی خود ایجاد کند، ممکن است برای افراد مبتلا به اوتیسم که صرفاً به زمان بیشتر و روند تدریجی تغییر نیاز دارند بی‌اثر باشد. افراد اوتیسم به انتخاب‌های غذایی کمتر و توضیح بیشتر در مورد قوانین و انتظارات در بهبودی نیاز دارند. به همین دلیل، شناخت اوتیسم می‌تواند درمان و مقابله با بدغذایی کودکان اوتیسم را مؤثرتر کند. افراد اوتیسم که اختلالات خوردن را تجربه می‌کنند نیاز به دسترسی به یک برنامه درمانی دارند که نه‌تنها از اوتیسم آن‌ها آگاه است؛ بلکه به طور فعال آن را درک می‌کند و به درمانگر اجازه می‌دهد تا به نیازهای فرد پاسخ دهد.