دکتر پرسید: «اسمش چیه؟»

غزاله گفت: «نگاه. تازه رفته تو پونزده ماه. همه گفتن شما حرف آخرو همون اول می‌زنید، به من میگید چی شده نه؟»

دکتر صدا زد: نگاه، نگاه خانم …

غزاله گفت: «به بادوم زمینی حساسیت داره، به شامپوی جانسون هم همین‌طور.»

دکتر بلند شد و روبه روی غزاله ایستاد. نگاه رو از بغل غزاله درآورد و روی تخت کوچکی گوشه ی مطب نشاند.

نگاه شروع کرد به جیغ زدن. سرش رو به چپ و راست تکون می‌داد و آروم نمی‌گرفت.

غزاله دل‌دل می‌کرد. دوست داشت نگاه رو زیربغلش بزنه و از اون جا فرار کنه. آخه چرا اون؟ چرا بچه ی اون؟

به من نگاه کن، نوشته ی الهام فلاح یکی از رمان‌ها و شاید بتوان گفت یکی از اولین رمان‌های ایرانی است که در باره ی اتیسم نوشته شده است.

اتیسم اختلالی عصبی رشدی است که نه‌تنها زندگی کودک را در سال‌های اولیه ی زندگی‌اش تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه روال و ساختار زندگی تمام اطرافیان به‌خصوص والدین و خواهر و برادران را نیز تغییر می‌دهد.

ما در این کتاب به‌خوبی روند زندگی غزاله، همسرش و دختر کوچکشان «نگاه» را باهم دنبال می‌کنیم.

زندگی کوچک و شادی که با یک اتفاق از هم می‌پاشد، دختری که به دنبال آرزوهایش است و همسری که می‌خواهد او را از دنیای خودش و جاه‌طلبی‌هایش جدا کند.

خانواده‌ای که هرکدام بر چیزی که خود می‌خواهند اصرار می‌کنند و توجهی به نیازهای دیگری ندارند.

پدری که به چشمش را بر تفاوت‌های کودکش می‌بندد و مشکلات را از چشم همسرش می‌بیند.

مادری که همراهی و حمایت همسرش را دریافت نمی‌کند و در این مسیر پرچالش خسته و ناامید می‌شود.

شما در این کتاب می‌توانید یک روایت خوب از زندگی خانواده‌ای که با اختلال طیف اتیسم درگیر است را بخوانید، داستانی پویا، پرچالش، جذاب و نفس‌گیر …

شخصیت‌پردازی به‌خوبی انجام شده و شما نمی‌توانید هیچ‌یک از افراد درون داستان را قضاوت کنید، گاهی از رفتارهای آن‌ها جا می‌خورید و متعجب می‌شوید و گاهی دلتان برای آن‌ها پر از درد می‌شود.