رفتار اجباری در اوتیسم چیست؟ کلمه اجبار با یک نیرو همراه است. شخصی مجبور به انجام کاری است، حتی اگر آن شخص اصلاً مایل به انجام کاری نباشد. رفتار اجباری در میان افراد با اختلال اوتیسم رایج است، اگرچه دلایل آن می تواند متفاوت باشد. برای این رفتارهای اجباری اسم‌های گوناگونی وجود دارد از جمله رفتارهای تکراری، رفتارهای خودآرام بخش، کلیشه و … . بسیاری از افراد با اختلال اوتیسم دست به این اعمال می‌زنند. در واقع، زمانی که پزشکان سعی می‌کنند اوتیسم را تشخیص دهند، به دنبال شواهدی از این رفتار می‌گردند.

عموما افراد با اختلال اوتیسم از رفتارهای اجباری استفاده می‌کنند تا به آنها کمک کند استرس زندگی روزمره را کنترل کنند. برخی از افراد با اختلال اوتیسم به دلیل یک اختلال همزمان مانند اختلال وسواس فکری عملی   (OCD) دست به این اعمال می‌زنند. با این حال، گاهی اوقات افراد با اختلال اوتیسم به دلایل کاملا متفاوتی این رفتارها را انجام می‌دهند. اگر کودک با اختلال اوتیسم شما ، رفتار اجباری دارد، با پزشک کودک خود صحبت کنید.  با کمک هم می‌توانید تعیین کنید که آیا این اعمال ناشی از اوتیسم، اختلال وسواس فکری عملی یا چیز دیگری است. سپس، می‌توانید روی یک برنامه برای مهار رفتار کار کنید.

موسسه صدای اوتیسم، با سال‌ها سابقه در حوزه خدمات اوتیسم، چندین سال است که اقدام به آموزش و تربیت مربی اوتیسم کرده و دوره‌های مختلف آنلاین، حضوری و ترکیبی را برای علاقمندان به این حوزه برگزار می‌کند. برگزاری کلاس‌های آنلاین این مزیت را دارد که افراد از اقصی نقاط ایران می‌توانند با شرکت در جلسات، به افراد اوتیسم شهر زندگی خود خدمات ارائه کنند

رفتار اجباری در اوتیسم چیست؟

رفتارهای اجباری در اوتیسم، اعمالی هستند که افراد در پاسخ به اتفاقی که در محیط رخ می دهد، انجام می‌دهند. آنها حرکاتی واکنشی هستند، اما به هیچ وجه وضعیت را تغییر نمی دهند.

در شرایط مختلف فرد با اختلال اوتیسم ممکن است مجبور شود:

• دستش را تکان بدهد.
• انگشتانش را تکان بدهد.
• تکان بخورد، بچرخد یا بپرد.
• موهایش را بکشد.
• فریاد بزند، غرغر کند.
• به چشمانش فشار بیاورد یا آن ها را فشار دهد.
• اشیاء یا انگشتان را در گوش خود فشار بدهد.
• بازوها یا انگشتان خود را گاز بگیرد.
• سرش را به دیوار بکوبد.

محققان می گویند افراد با اختلال اوتیسم از رفتارهای مختلفی در پاسخ به یک محرک استفاده می‌کنند.

به عنوان مثال، یک روز وقتی در اتاقی پر از صداهای بلند هستند، ممکن است انگشتان خود را به گوش خود فشار دهند یا با صدای بلند فریاد بزنند یا سر خود را به دیوار بکوبند. ممکن است روز بعد کودک در معرض همان محرک قرار گیرد و با عمل متفاوتی پاسخ دهد. کارشناسان می گویند برخی از افراد با اختلال اوتیسم رفتارهای خود را غیرعادی یا عجیب نمی بینند. حتی ممکن است آن‌ها را به عنوان پاسخی مفید به دنیای اطراف خود بدانند. افراد با اختلال اوتیسم از این رفتارهای اجباری برای مقابله با موارد زیر استفاده می کنند:

• اضافه بار حسی: افراد با اختلال اوتیسم می‌توانند به شدت به صداهای بلند، نورهای روشن و رایحه‌های قوی حساس باشند. گاهی افراد این رفتارها را برای مقابله با محرک مزاحم استفاده می‌کنند.
• اضطراب: چرخیدن و تکان خوردن حواس فرد را پرت می کند که می تواند تحمل یک موقعیت دشوار را آسان‌تر کند.
• کسالت: برخی از رفتارهای اجباری در لحظه احساس خوبی دارند. افراد با اختلال اتیسم ممکن است از انجام این کار لذت ببرند.

ممکن است رفتار اجباری در اوتیسم به دلیل اختلال وسواس فکری عملی باشد؟

اوتیسم استثنایی نیست. افراد با این اختلال می توانند اختلللات دیگری نیز داشته باشند. اختلال وسواس فکری یکی از آنهاست. محققان می گویند افراد با اختلال اوتیسم دو برابر بیشتر از افراد بدون اوتیسم در معرض OCD هستند.

به طور معمول، اصرار برای یک رفتار، سبب می شود این افراد از این فرآیندها پیروی کنند:

• یک فکر مزاحم وارد ذهن می شود:

ممکن است فرد میکروب‌هایی را که در هوا می‌چرخند، ماشینی که آماده برخورد به اعضای خانواده محبوبش است، یا فاجعه‌ای که در انتظار وقوع است، تصور می‌کند. این افکار قوی، ناراحت کننده هستند و نادیده گرفتن آنها غیرممکن است.

• میل به عمل بیشتر و بیشتر می شود:

فرد احساس می کند که برای ناپدید شدن فکر مجبور به انجام کاری می‌شود.

• رفتار:

شخصی نگران میکروب ها و شستن دست ها است، در حالی که کسی که نگران فاجعه است ممکن است مکرراً بررسی کند که فر خاموش است. شخص از بین بسیاری از اعمال انتخاب نمی کند، فقط یکی را انجام خواهد داد.

• این عمل غیرعادی به نظر می رسد:

فرد اغلب می داند که این عمل ربطی به مشکل یا فکر ندارد اما مقاومت در برابر اصرار برای انجام کاری غیرممکن است.

محققان می‌دانند که رفتارهای تکراری در اوتیسم با رفتارهای مرتبط با OCD بسیار متفاوت است. در حالی که افراد با اختلال اوتیسم ممکن است از اعمال مکرر خود لذت ببرند، افراد با OCD به ندرت این کار را انجام می‌دهند. برای یک فرد ناآشنا با اوتیسم، این اعمال ممکن است بسیار شبیه به نظر برسند، اما اساساً متفاوت هستند و رویکردهای درمانی منحصر به فردی را می طلبند. صحبت با یک متخصص بسیار مهم است.

از اینجا شروع کنید: با یک پزشک صحبت کنید

آیا کودک شما به دلیل اتیسم یا OCD انگشتش را می فشارد؟ آیا دارو کمک می کند؟ چیز دیگری اشکال دارد؟ وقتی فرزند شما درگیر فعالیت‌های گیج کننده است، شما پر از سوالات می شوید. پزشک فرزند شما می‌تواند پاسخ هایی را ارائه دهد. کارشناسان توضیح می‌دهند که آزمایش‌های مورد استفاده برای ارزیابی اضطراب و OCD با در نظر گرفتن کودکان عصبی ساخته شده‌اند. گاهی اوقات، پزشکان باید برای ارزیابی کودکان نشسته در مطب خود خلاق باشند. با ده‌ها تست برای انتخاب، از جمله تست‌هایی که با کودکان غیرکلامی کار می‌کنند، کارشناسان می‌توانند تعیین کنند که چه چیزی باعث رفتارهای کودک شما می‌شود.

مسیرهای درمان بسته به تشخیص کودک شما متفاوت است:

هدف درمان اوتیسم این است که رفتارها را برای دنیای بیرون دلپذیر کند، بدون اینکه آنها را به طور کامل حذف کند.

در اوتیسم با OCD، درمان با هدف رسیدگی به افکار مخرب است، بنابراین کودک مجبور به انجام رفتارهای غیر معمول نیست.

به عنوان والدین، بسیار مهم است که اطمینان حاصل کنید که فرزندتان راهکارهای درمانی را انجام می‌دهد. ممکن است بین جلسات تکالیف خود را تکمیل کنید تا مطمئن شوید که فرزندتان در مسیر درست باقی می‌ماند.

ایده هایی برای امتحان کردن در خانه

اگر فرزند شما رفتارهای اجباری دارد که به تنهایی ناشی از اتیسم است، شما بخش مهمی از راه حل هستید. فرزند شما خانه را فضایی امن می‌داند، و ممکن است شما بیش از هر جای دیگری در خانه این رفتارها را ببینید. فرزندتان به شما اعتماد دارد که حقیقت را بگویید و اوضاع را بهتر کنید. صحبت هایی که در خانه دارید می‌تواند در طول زندگی کودک تاثیرگذار باشد.

با این سه پیشنهاد مفید به فرزندتان در مدیریت رفتارهای اجباری کمک کنید:

1. زمانی را برای انجام کلیشه‌ها برنامه ریزی کنید.

کودکان با اختلال اوتیسم رفتارهای اجباری را تسکین دهنده می‌یابند و دلیلی برای توقف انجام آن نمی‌بینند. اگر این رفتارها برای کودک شما آسیب بدنی یا جسمی ایجاد نمی کند، پس لذت آن‌ها بیشتر از درد است اما پیامدهای اجتماعی ممکن است شما را آزرده کند. با کودک خود در مورد این رفتارها صحبت کنید و به او توضیح دهید که این یک رفتار خصوصی و شخصی است که بهتر است در خانه انجام شود.

2. جایگزین پیدا کنید.

گاهی اوقات، کودک شما نمی تواند منتظر بماند تا تنها باشد. متأسفانه، اصرارهای فرزند شما می تواند به شرح زیر باشد:

• • مخرب:

فریاد زدن، پریدن و چرخیدن می‌تواند باعث شود فرزندتان از صندلی به پایین پرتاب شود، به دفتر مدیر مدرسه فرستاده شود یا از جشن تولد دوستش حذف شود.

• • خطرناک:

گاز گرفتن بازوها و دست‌ها می تواند منجر به عفونت شود، در حالی که فرو کردن اشیا در گوش می‌تواند منجر به آسیب شنوایی شود.

به کودک خود توپ های ضد استرس دهید. از هدفون برای جلوگیری از صداهای بلند استفاده کنید، یا پیشنهاد کنید به جای میز، روی پاها ضربه بزنید.

3. پیگیری

پیش بینی برخی از رفتارهای اوتیسم اجباری غیرممکن است، اما بسیاری از آنها از موقعیت هایی ناشی می‌شوند که می‌توانید آنها را شناسایی کنید. وقتی بتوانید محرک ها را شناسایی کنید، می توانید راه حل های بهتری ارائه دهید که به فرزندتان کمک می‌کند.

یک دفتر خاطرات رفتاری داشته باشید و در مورد تمام رفتارهای غیرعادی که می‌بینید بنویسید. توجه کنید که چه زمانی شروع، چه زمانی تشدید و چه زمانی به طور کلی متوقف شدند. از این اطلاعات برای شناسایی و سپس تغییر رفتارهای فرزندتان استفاده کنید.

آیا کودک شما هنگام آماده کردن صبحانه می‌پرد و می‌چرخد؟ از فرزندتان بخواهید به جای تماشای دقیق شما، میز را بچیند. آیا فرزند شما در فروشگاه های مواد غذایی با صدای بلند جیغ می‌کشد؟ از هدفون برای کاهش سر و صدای بیرون و سهولت در سفر استفاده کنید.

شناسایی همه محرک‌ها و رسیدگی به آن‌ها می‌تواند به زمان و تمرین نیاز داشته باشد. اما وقتی این کار را انجام می‌دهید، مهارت‌هایی را به فرزندتان می‌دهید که می‌تواند برای تمام عمر باقی بماند. کودک شما می تواند از همین تکنیک ها برای اصلاح لحظات استرس زا در بزرگسالی استفاده کند..