نورون‌ های آینه ای در اوتیسم چیست؟

نورون‌ های آینه ای در اوتیسم; پژوهش های زیادی، بر روی تاثیر نورون‌های آینه ای، در اختلال طیف اوتیسم شد. اما آیا شما می دانید، نورون های آینه ای، چه هستند؟ ممکن است بار‌ها، برایتان اتفاق افتاده باشد، که ناخودآگاه با دیدن لبخند یک نفر، شما هم لبخند بزنید، یا با دیدن خمیازه کشیدن فردی، شما هم ناخودآگاه دهانتان مثل زمان خمیازه کشیدن، باز شود! این‌ها نمونه‌هایی قابل لمس، از پاسخ و یا واکنش ناخودآگاه، به یک حالت عاطفی است.

سلول‌های عصبی خاصی، در مغز انسان به نام “نورون‌های آینه‌ای”، موظف به دستور این واکنش‌های ناخودآگاه هستند. در این مقاله، ما به سراغ توضیحاتی درباره‌ی نورون‌های آینه‌ای، وظایف آن‌ها و سپس تاثیر این نورون‌ها، در نقص برخی از نشانه‌های رفتاری در اختلال طیف اوتیسم، می‌پردازیم.

صدای اوتیسم می‌کوشد تا با ارائه کاملترین خدمات توانبخشی و آموزشی، مطابق با نیازهای هر کودک، زندگی شادتری برای کودکان دارای اختلال اوتیسم فراهم نماید. والد محترم، اگر نیاز به دریافت اطلاعات بیشتر درباره ی اوتیسم و یا نیاز به هرگونه آموزش برای نحوه ی برقراری ارتباط با کودک اوتیسم خود دارید، می‌توانید از طریق شماره تلفن‌های ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۱ و ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۲ ، با ما در ارتباط باشید.

نورون‌ های آینه‌ای در اوتیسم

نورون‌های آینه‌ای، نوع خاصی از سلول‌های مغزی هستند، که در مناطق مختلفی از مغز وجود دارند، این نورون‌ها زمانی که ما در حال انجام یک فعالیّت، و یا در حال مشاهده‌ی رفتار، و یا فعالیّتی در فردی دیگر هستیم، فعال می‌شوند. زمانی که شما لبخند فردی را می‌بینید، و ناخودآگاه لبخند می‌زنید، این لبخند به دلیل فعال‌شدن نورون‌های آینه‌ای، اتفاق می‌افتد. نورون‌های آینه‌ای، نقش مهمی در درک ما از دیگران دارند، همچنین این نورون‌ها در یادگیری ما، از طریق مشاهده و تقلید نیز، نقشی ضروری دارند.

بنابراین می‌توان دو وظیفه‌ی اصلی نورون‌های آینه‌ای را این‌گونه نام برد:

1. درک رفتار و فعالیت دیگران
2. تقلید

 

ما به کمک نورون‌های آینه‌ای، به هنگام مشاهده‌ی رفتار دیگران، می‌توانیم از هدف و قصد رفتاری آن‌ها، آگاه شویم.

طریقه‌ی فعال‌شدن این نورون‌ها، به هنگام مشاهده‌ی رفتار، بدین صورت است که، زمانی که شما در حال مشاهده‌ی رفتار کسی هستید، اطلاعاتی حسی از رفتار فرد را دریافت می‌کنید، تا بتوانید بعدها همان عمل را اجرا کنید، و یا با مشاهده‌ی آن رفتار‌ها، قصد و هدف فرد را متوجه شوید.

برای مثال میبینید که فردی با خم‌کردن زانوها، به عقب بردن دست‌ها و کمی خم‌کردن کمر عمل پریدن را انجام می‌دهد، با مشاهده‌ی این رفتار‌ها نورون‌های آینه‌ای فعال می‌شوند، و شما اطلاعات حسی را دریافت می‌کنید، تا بعدها بتوانید با انجام این حرکات بپرید، و یا با دیدن فردی دیگر، که این رفتار‌ها را انجام می‌دهد، از هدف او که پریدن است، آگاه شوید. نورون‌های آینه‌ای به صورت انتزاعی نیز، فعال می‌شوند؛ یعنی شما با مشاهده‌ی کودکی، که اولین‌بار در حال مزه کردن لیمویی ترش است، طعم آن را در دهان خود حس می‌کنید، و یا حتی ممکن است صورت خود را، جمع کنید.

در حالتی دیگر، زمانی که می‌بینید فردی صورت و لب‌های خود را جمع می کند، نورون‌های آینه‌ای در مغزتان فعال می‌شوند، و شما حدس می‌زنید که ممکن است، آن فرد لیمویی ترش را خورده باشد. بنابراین می‌توان بیان کرد، که یکی از وظایف اصلی این نورون‌ها یادگیری، درک رفتار و یا فعالیّت دیگران، و هدف آن‌ها از انجام آن رفتارها است. از دیگر وظایف نورون‌های آینه‌ای، تقلید کردن است؛ تقلید کردن، به معنای کسب یک رفتار، با مشاهده‌ی آن در فردی دیگر است، تقلید نقش بسیار مهمی در یادگیری رفتار‌ها، و فعالیّت‌ها به‌خصوص رفتار‌ها، و فعالیّت‌های حرکتی دارد.

 

آینه‌های شکسته!

اوتیسم اختلالی عصبی-رشدی است، افراد با اختلال اوتیسم، دارای اختلال عملکردی در سیستم عصبی (مغز) خود هستند. نشانه‌های اوتیسم، شامل اختلال در تقلید، یادگیری زبان (کلامی و غیرکلامی)، و مهارت‌های اجتماعی است. در سال‌های اخیر، پژوهش‌های بسیاری، درباره‌ی کودکان اوتیسم انجام شد، که نشان می‌دهد کودکان اوتیسم، در عمل تقلید کردن، به خصوص تقلید حالت‌های چهره، و مهارت‌های حرکتی درشت، دچار مشکل هستند. کودکان اوتیسم، برخلاف سایر کودکان، از رفتار سایرین تقلید نمی‌کنند، و این خود دلیلی برای نقص نورون‌های آینه‌ای، در این کودکان است.

نقص در پدیده‌ی نورون‌های آینه‌ای، در کودکان اوتیسم، از طریق ابزارهایی همچون FMRI، و روش TMS، در پژوهش‌هایی که توسط متخصصین انجام شد، ثابت شد. نتایج نشان می‌دهد، که به‌طور معناداری فعالیّت نورون‌های آینه‌ای، در کودکان اوتیسم، نسبت به سایر کودکان کمتر است، و فعالیّت نورون‌های آینه‌ای، ارتباط مستقیمی با شدت اختلال اوتیسم دارد؛ به این معنا، که هر چه شدت نشانه‌های اختلال بیشتر باشد، فعالیّت این نورون‌ها کمتر است. فرضیه‌ی نقص در نورون‌های آینه‌ای در اوتیسم، با عنوان “آینه‌های شکسته”، اولین‌بار توسط راماچاندران و ابرمن در سال 2006، عنوان شد و علت برخی از رفتار‌های کودکان اوتیسم را، به آسیب جدی در نورون‌های آینه‌ای این افراد، نسبت داد.