معرفی فیلم مری و مکس

فیلم مری و مکس ساخته آدام الیوت و محصول ۲۰۰۹ استرالیا است. این فیلم در چند جشنواره معتبر مورد تقدیر و تحسین قرار گرفته است. مری و مکس با تکنیک استاپ‌موشن ساخته شده و در دسته انیمیشن‌های خمیری قرار دارد که با وجوداینکه برای بزرگسالان جذاب است؛ اما دیدن آن برای کودکان توصیه نمی‌شود.

فیلم روایتی دیدنی از دنیای افراد با اختلال آسپرگر دارد. مکس اختلال آسپرگر دارد. این اختلال به افرادی اطلاق می‌شود که با عدم توانایی برقراری ارتباط غیرکلامی با دیگران و به‌خصوص هم‌سن‌وسال‌هایشان و همچنین خامی حرکتی و رفتاری به‌عنوان علائم این اختلال شناخته می‌شوند. این سندرم به معنای تغییر در نحوه دید انسان‌ها به اطرافشان است و نوعی تفاوت بین آنان به‌حساب می‌آید. فکر می‌کنم جنبه واقعی داستان که بر آن تأکید شده معرفی همین اختلال و البته ذکر روزمرگی‌های انسان‌هایی نسبتاً معمولی است که امکان بروز آن در واقعیت نیز وجود دارد.

مری و مکس داستان دو دوست را به شیوه‌ای جالب روایت می‌کند که هر کدام در گوشه‌ای از دنیا (مری در استرالیا و مکس در نیویورک) زندگی می‌کنند و به طرز عجیبی با هم آشنا می‌شوند.

شاید بشود فیلم را اثری دانست که حول محور دو شخصیت اصلی و نامه‌هایی که می‌نویسند می‌گذرد. در این نامه‌ها شخصیت‌های داستان شکل می‌گیرند و داستان پروبال می‌یابد و حتی شخصیت‌های فرعی  تازه‌ای معرفی می‌شوند و شیرینی‌هایی که در این میان ردوبدل می‌شود تلخی قصه را از بین می‌برد و داستان را دلنشین می‌کند.

مکس ۴۴ساله، در نیویورک زندگی می‌کند. برخلاف شهر تیره‌‌ وتار و دلگیر نیویورک که مکس ساکن آن است، ما شاهد نمای روستایی و روشن‌تر دهکده‌ای که ماری در آن زندگی می‌کند هم هستیم. او فردی پرخور است که ناخواسته طی نوعی سرگردانی روانی در کلاس‌های ترک پرخوری شرکت می‌کند که البته هیچ سودی برایش نداشته و روزبه‌روز هم چاق‌تر می‌شود.

ماری ۸ سال است که نتوانسته دوستی برای خود پیدا کند، مادرش اعتیاد به الکل و دزدی و پدری منزوی از جامعه دارد که با رؤیاها و شخصیت‌های محبوب کارتونی‌اش زندگی می‌کند و با نوشتن نامه‌ای به یک آدرس تصادفی از آمریکا شروع به ارتباط با مکس می‌نماید و این ارتباط سال‌ها با فراز و نشیب ادامه دارد و ….

مری و مکس در خلق شخصیت‌ها و مانور بر روی آنها از آثار شاخص چند سال گذشته بوده است. آفرینش دو شخصیت با سن‌های متفاوت، سلایق مختلف (که البته در شکلات با هم مشترک‌اند)، روحیات جدا بااین‌همه جزئیات و داستان‌های فرعی کار بسیار سختی است که در مری و مکس به‌خوبی به اجرا درآمده است. شخصیت‌ها به‌گونه‌ای پردازش شده‌اند که در جای‌جای اثر می‌شود با آنها هم‌ذات‌پنداری کرد. این فیلم برای آشنایی بیشتر با اختلال آسپرگر توصیه می‌شود.