توجه: ما در ترجمه ی مقاله پیگیری پرونده پاوول جی تا حدامکان به متن اصلی وفادار بودیم و تغییر زیادی در متن، کلمات و نگارش ندادیم. تمام تلاش تیم تولید محتوای مجموعه ی صدای اتیسم بر این است که بتواند مقالات علمی و به روز را در اختیار علاقه‌مندان قرار دهد.

پیگیری پرونده پاوول جی

پاوول جی، پرونده شماره چهار لئو کانر، در 21 مارچ 1941 زمانی که تقریباً 5 سال داشت برای “تشخیص کم توانی ذهنی” به کلینیک آمد. سابقه‌ی تولد او گزارش می‌کرد که او با زایمان طبیعی به دنیا آمد، نقاط عطف رشدی‌اش بهنجار بود و رشد خوبی داشت. بیانش واضح بود و دایره‌ی لغاتش خوب بود. پدرش، مهندس معدن در سال 1939 به علّت نارضایتی از زندگی و ازدواجش خانواده‌اش را ترک کرده بود. مادرش زنی بی‌قرار و بی‌ثبات بود که از لندن به آمریکا مهاجرت کرد و داستان‌های متناقضی درباره‌ی تلاشش برای باهوش کردن پاوول و آموزش او تعریف می‌کرد. در 3 سالگی “پاوول تمام لغات شعر‌های کودکانه‌ای که برایش می‌خواندم را می‌دانست.”

پاوول کودکی قدبلند، لاغر و جذاب بود.

مهارت‌های دستی خوبی داشت. به‌ندرت به اسمش واکنش نشان می‌داد. گاهی “نه” گفتنی بلند او را از کاری که در حال انجامش بود بازمی‌داشت امّا اکثراً زمانی که با او صحبت می‌کردی به کار خود مشغول بود. همیشه با شور و شوق مشغول کار با وسیله‌ای بود و بسیار خوشحال به نظر می‌رسید. زمانی که کسی مانع او و کارش می‌شد ابتدا سعی می‌کرد او را کنار بزند و وقتی که موفّق به این کار نمی‌شد، جیغ می‌زد و با عصبانیت زیاد لگد می‌زد … . تضاد بسیاری بین رفتارش با افراد و اشیاء بود.

وقتی که وارد اتاق می‌شد سریعاً به سراغ وسایل و اسباب‌بازی‌ها می‌رفت و به‌درستی از آن‌ها استفاده می‌کرد. درب جعبه را باز می‌کرد، و درحالی‌که می‌خواند: “تلفن رو می‌خوام” تلفن اسباب‌بازی را از جعبه خارج می‌کرد. به‌دور اتاق می‌گشت، درحالی‌که دهانه تلفن و گیرنده را به‌درستی در دست داشت. با قیچی تکه کاغذی را به قطعات کوچک تقسیم می‌کرد و می‌خواند: ” کاغذ رو ببر.” ماشینی را دور اتاق می‌چرخاند و سپس بلندش می‌کرد و در هوا می‌چرخاند و زیر لب زمزمه می‌کرد: “ماشین داره پرواز می‌کنه.”

امّا گاهی برخی از جملاتی که زمزمه می‌کرد با موقعیت هماهنگ نبود، برای مثال: “مردم توی هتل”؛ “به پات صدمه زدی؟”؛ “شکلات‌ها تموم شدن، دیگه شکلات نداریم.”

زمزمه‌های مربوط به آسیب‌های بدنی بخش زیادی از گفتار او را تشکیل می‌دادند … .

تمامی جملات او دوّم شخص بودند گویی که او جملاتی که قبلاً به او گفته شده بود را تکرار می‌کند. تمایلش به داشتن شکلات را این‌گونه بیان می‌کرد: ” تو شکلات می‌خوای.” دستش را ازروی رادیاتور داغ برمی‌داشت و می‌گفت: “زخمی می‌شی.”

وقتی مادرش به شهر آمد، پاوول را به زنی که یک خانه‌ی کوچک مخصوص کودکان عقب‌مانده را اداره می‌کرد، سپرد. در سال 1941 برای مدّتی پاوول را از آن‌جا برد. نامه‌هایی دوستانه در پاسخ به ما به کلینیک ارسال می‌کرد، امّا به جلسات نیامد. او در سال 1941 با دکتر والتر کلینگمن و در سال 1943 با دکتر ساموئل اورتن مشورت کرد و در سال 1945 توانست نامه‌ی پذیرش پاوول برای مدرسه‌ی دورکس را دریافت کند، امّا تصمیم گرفت که او را به آن‌جا نفرستد زیرا که به نظرش جای مناسبی برای پاوول نبود. این پایان داستان است؛ از آن زمان تاکنون مادر و کودک، هیچ‌کدام را نتوانستیم پیدا کنیم.

بیشتر بدانید: دانلود مقاله کامل لئو کانر