اوتیسم در بزرگسالان چیست؟ این اختلال که با نام اختلال طیف اوتیسم (ASD) نیز نامیده می‌شود، یک اختلال پیچیده و مادام‌العمر است که شامل مشکلات ارتباطی و رفتاری است. اوتیسم یک اختلال طیفی است؛ به این معنی که افراد را به طرق مختلف و به درجات مختلف تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. اختلال طیف اوتیسم، معمولاً در سنین 2 تا 3 سالگی قابل تشخیص است.
افراد با اختلال طیف اوتیسم در برقراری ارتباط با دیگران و در درک آنچه دیگران فکر و احساس می‌کنند ضعف دارند. این مسئله باعث می‌شود که آن‌ها نتوانند افکار و احساسات خود را با کلمات یا از طریق حرکات بدن، حالات چهره و لمس بیان کنند.
افراد با اختلال طیف اوتیسم ممکن است مشکلات یادگیری نیز داشته باشند و مهارت‌های آن‌ها ممکن است به طور نابرابر رشد کند. به‌عنوان‌مثال، آن‌ها ممکن است در برقراری ارتباط مشکل داشته باشند، اما در مهارت‌هایی همچون هنر، موسیقی، ریاضیات، یا مهارت‌هایی که حافظه در آن درگیر می‌شود، به‌طور غیرمعمولی خوب باشند.
درحال‌حاضر کودکان بیش از هر زمان دیگری با اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده می‌شوند؛ این بدین معنا است که تشخیص بیشتر ممکن است به دلیل تغییر در نحوه تشخیص این اختلال باشد، نه به این دلیل که کودکان بیشتری دارای این اختلال هستند.
مطلب پیشنهادی : اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم در بزرگسالان ممکن است با علائم متفاوتی نسبت به کودکان ظاهر شود. علائم اوتیسم در بزرگسالان ممکن است شامل مشکل در مکالمه و برقراری ارتباط، اضطراب اجتماعی و علاقه محدود به تنها چند فعالیت خاص باشد.
تشخیص اختلال طیف اوتیسم در بزرگسالان به دلایل مختلفی می‌تواند بسیار چالش برانگیز باشد:
در بزرگسالان، اختلال طیف اوتیسم ممکن است به روش‌های خاصی ظاهر شود. علائم رایج می‌تواند شامل موارد زیر باشد؛
علائم اختلال طیف اوتیسم معمولاً قبل از 3 سالگی در کودک ظاهر می‌شوند. برخی دیگر از کودکان ممکن است از بدو تولد علائم اوتیسم را از خود نشان دهند. علائم شایع در اختلال طیف اوتیسم عبارتند از:
اختلال طیف اوتیسم بر نحوه رفتار، تجربه جهان و ابراز وجود شخص تأثیر می‌گذارد. درحالی که ممکن است افراد اوتیسم ویژگی‌های مشابهی با یکدیگر داشته باشند، اما هر فرد با اختلال اوتیسم با دیگری متفاوت است و همچنین نحوه عملکرد آن‌ها نیز متفاوت است.
سه سطح اختلال طیف اوتیسم به ارائه‌دهندگان خدمات کمک می‌کند تا درمان‌های مناسب را براساس نیازهای منحصربه‌فرد هر کودک اوتیسم ارائه کنند. این درمان‌ها می‌توانند به فرد با اختلال طیف اوتیسم کمک کنند تا از نقاط قوت خود نهایت استفاده را ببرد و مهارت‌های اجتماعی، زبانی و شغلی خود را بهبود ببخشد.
مهم است که به‌خاطر داشته باشید که ویژگی‌ها و تجربیات واقعی افراد اوتیسم به اندازه سطوح، واضح و دقیق نیست. بسیاری از افراد اوتیسم دارای ترکیب گسترده‌ای از صفات مرتبط با سطوح مختلف هستند، بنابراین این طبقه‌بندی‌ها خارج از بخش‌‌های پزشکی و آموزشی مفید نیستند.
سطح یک اختلال طیف اوتیسم یا اوتیسم علمکرد بالا، افرادی را توصیف می‌کند که به حمایت زیادی نیاز ندارند. افراد با اختلال طیف اوتیسم در سطح یک ممکن است در برقراری ارتباط با افراد بدون اختلال از جمله همسالان خود مشکل داشته باشند. برای‌مثال، ممکن است در زمان مناسب حرف درست را نگویند یا نتوانند نشانه‌های اجتماعی و زبان بدن را بخوانند. فردی که دارای برچسب سطح یک اختلال طیف اوتیسم است، معمولاً قادر است در اکثر مواقع با جملات کامل ارتباط برقرار کند، اما ممکن است در برقراری ارتباط طولانی و مکالمات اجتماعی با افراد بدون اختلال مشکل داشته باشد. آن‌ها احتمالاً دارای اضطراب اجتماعی هستند و ممکن است فرسودگی شغلی ناشی از نقاب زدن طولانی مدت یا رفتارهای عصبی را تجربه کنند.
افراد با اختلال طیف اوتیسم سطح 2 نسبت به افرادی که در سطح یک تشخیص داده شده‌اند، موقعیت سخت‌تری برای پنهان کردن ویژگی‌های خود دارند و ممکن است برقراری ارتباط یا اجتماعی‌شدن به روش‌هایی که توسط جامعه در افراد بدون اختلال پذیرفته یا درک شده است برایشان سخت باشد.
سطح دو اختلال طیف اوتیسم شامل افرادی می‌شود که علایق بسیار خاصی دارند و رفتارهای تکراری انجام می‌دهند که از رفتارهای پذیرفته شده و افراد بدون اختلال دور است یا در فضاهایی ظاهر می‌شوند که افراد نوروتیپیک (بدون اختلال) آن را نا‌همخوان با شرایط یا موقعیت‌های محیطی می‌دانند.
به‌عنوان‌مثال، یک کودک یا بزرگسال با اختلال طیف اوتیسم ممکن است در طول یک کلاس یا جلسه به جلو و عقب برود، یا یک کلمه را بارها و بارها بگوید. این رفتارها نوعی تحریک یا خودتحریکی هستند که افراد اوتیسم از آن‌ها برای تنظیم درونی خود (خودتنظیمی) استفاده می‌کنند. افراد بدون اختلال از زمزمه‌کردن، ضربه‌زدن به پاها یا انگشتان خود، رقصیدن و … برای خودتنظیمی و آرام‌سازی خود استفاده می‌کنند.
افراد با اختلال اوتیسم در سطح 3 به بیشترین حمایت نیاز دارند و متعاقباً در معرض خطر بسیار بالایی برای بی‌توجهی، سوء‌استفاده و تبعیض قرار دارند. این دسته از افراد دارای بسیاری از ویژگی‌های مشابه با تشخیص‌های سطح 1 و 2 هستند، اما به‌طور کامل قادر به پنهان کردن نیستند و بار بسیار بالایی از خودتنظیمی را به‌دوش می‌کشند.
مشکلات ابراز خود هم به‌صورت کلامی و هم با زبان بدن یا حالات چهره می‌تواند انجام وظایف روزمره زندگی، تعامل اجتماعی و مقابله با تغییر تمرکز یا مکان را برای این افراد بسیار دشوار کند. تکرار دائم برخی رفتارها یکی‌دیگر از ویژگی‌های افراد در سطح 3 اختلال طیف اوتیسم است. فردی با تشخیص سطح 3 اختلال طیف اوتیسم احتمال بیشتری دارد که تفاوت‌های ارتباطی داشته باشد و به ندرت ممکن است تعامل را آغاز کند، به‌خصوص با افراد هم‌سن خود. آن‌ها همچنین انجام بازی‌های موازی (بازی در کنار سایر کودکان اما بدون توجه به بازی یا عدم نشان دادن علاقه به تعامل با آن‌ها) را ترجیح می‌دهند.
اختلال طیف اوتیسم، نوعی اختلال عصبی است. درواقع در ظاهر افراد با اختلال طیف اوتیسم مشخصه دقیق و واضحی وجود ندارد و در نگاه اول هیچ تفاوت خاصی در چهره آن‌ها نسبت به افراد بدون اختلال دیده نمی‌شود.
صدای اوتیسم می‌کوشد تا با ارائه کاملترین خدمات توانبخشی و آموزشی، مطابق با نیازهای هر کودک، زندگی شادتری برای کودکان دارای اختلال اوتیسم فراهم نماید. والد محترم، اگر نیاز به دریافت اطلاعات بیشتر درباره ی اوتیسم و یا نیاز به هرگونه آموزش برای نحوه ی برقراری ارتباط با کودک اوتیسم خود دارید، می‌توانید از طریق شماره تلفن‌های ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۱ و ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۲ ، با ما در ارتباط باشید.
پنج گام برای کمک به فرزند دارای اختلال اوتیسم برای دوستیابی مقدمه دوستیابی برای کودکان…
بررسی تاثیر ریسپریدون در درمان اوتیسم پس از دریافت تشخیص اوتیسم، انواع شیوه‌های درمانی برای…
هزینه‌های سرسام‌آور درمانی افراد اوتیسم مقدمه هزینه‌های درمانی اوتیسم شامل کاردرمانی، گفتاردرمانی و رفتاردرمانی،…
فواید کاردرمانی در درمان کودکان اوتیسم مقدمه حدود 70 درصد کودکان دارای اختلال طیف اوتیسم،…
یادگیری در کودکان اوتیسم؛ بهترین مداخلات برای آموزش به کودکان اوتیسم مقدمه آموزش و یادگیری…
کاردرمانی ذهنی اوتیسم در سال 2024 کاردرمانی یک دنیای گسترده است که در آن کاردرمانگر…