اوتیسم سندرم داون; کودکان سندروم داون کم توان ذهنی دارای اختلال طیف اوتیسم

اوتیسم سندرم داون; اختلال طیف اوتیسم، و سندرم داون، دو اختلال با ویژگی‌های متمایز، و متفاوت از یکدیگر، هستند. ممکن است شما کودکی با اختلال سندرم داون، یا اختلال طیف اوتیسم را، بشناسید؛ با این‌حال، ممکن است، کودکی هر دو اختلال را، به‌طور همزمان دارا باشد. اختلال طیف اوتیسم و سندرم داون، برخلاف تمامی تفاوت‌هایی که دارند، هر دو اختلالی پیچیده، و مادام‌العمر هستند، که تأثیرات به‌سزایی، در کیفیت زندگی کودک، و خانواده او دارند.

صدای اوتیسم می‌کوشد تا با ارائه کاملترین خدمات توانبخشی و آموزشی، مطابق با نیازهای هر کودک، زندگی شادتری برای کودکان دارای اختلال اوتیسم فراهم نماید. والد محترم، اگر نیاز به دریافت اطلاعات بیشتر درباره ی اوتیسم و یا نیاز به هرگونه آموزش برای نحوه ی برقراری ارتباط با کودک اوتیسم خود دارید، می‌توانید از طریق شماره تلفن‌های ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۱ و ۰۲۱۸۸۶۱۶۹۳۲ ، با ما در ارتباط باشید.

اوتیسم سندرم داون

سندرم داون، یک اختلال کروموزومی است؛ این سندرم، شایع‌ترین اختلال ژنتیکی در دنیا است. تنها اختلالی است، که متخصصان می‌توانند آن را، به کمک آزمایشات دوران جنینی تشخیص دهند، همچنین برخی از ویژگی اختلال سندرم داون، در طول معاینات دوران بارداری، و یا با آزمایش خون، قابل تشخیص است.

همچون اختلال طیف اوتیسم، اختلالی دارای پیچیدگی و مادام‌العمر است، که در زندگی فرد تأثیرات گسترده‌ای دارد. محققین و متخصصان معتقدند، که ترکیبی از شرایط و عوامل محیطی، همچون سن بالای والدین، به‌هنگام بارداری و عوامل ژنتیکی، وجود یک فرد با اختلال سندرم داون، در خانواده و جهش ژنتیکی، در بروز این اختلال در کودکان، نقش دارد.

برخی از علائم اختلال طیف اوتیسم و سندرم داون

همانطور که عنوان شد، این دو اختلال دارای ویژگی‌های مشترک بسیاری هستند؛ کودکان با اختلال طیف اوتیسم، همچون کودکان سندرم داون، هر دو داشتن روتین‌ها، و روال‌هایی را در زندگی ترجیح می‌دهند، به نام بردن اسمشان در کودکی، به ندرت واکنش نشان می‌دهند، از زبان برای برقراری ارتباط، به میزان کمتری استفاده می‌کنند، مشکلات حسی دارند، رفتارهای چالش‌برانگیز، و یا به‌اصطلاح مشکلات رفتاری، در هر دو گروه از کودکان، قابل مشاهده است، علاقه بسیاری به انجام بازی‌های تکراری دارند، توجه و تمرکز در آن‌ها ضعیف است، و اضطراب و استرس زیادی را، در طول روز تجربه می‌کنند.

با این‌حال، علاوه بر تمامی ویژگی‌های مشترکی که، بین دو اختلال است، این کودکان از برخی جهات، کاملاً متفاوت و منحصر‌به‌فرد، هستند.

یکی از بارزترین تفاوت‌های کودکان سندرم داون، از کودکان اوتیسم، علائم ظاهری است؛

کودکان اوتیسم علائم ظاهری ندارند، ولی کودکان سندرم داون، معمولاً:

• چشم‌هایی مایل به بالا
• گردنی کوتاه با پوست اضافی در پشت گردن
• سر کوچک
• گوش و دهان کوچک
• تون عضلانی ضعیف
• و دست‌های پهن و کوتاه، با انگشتان کوتاه دارند

علاوه بر تفاوت‌های ظاهری، برخی تفاوت‌های رفتاری نیز، در این دو گروه از کودکان، به وضوح قابل مشاهده است؛

• تمایل دارند، تا به‌تنهایی و یا فقط در حضور والد خود بازی کنند، این درحالی است که کودکان سندرم داون، اغلب رفتارهای اجتماعی و دوستانه دارند، و از بودن در جمع لذت می‌برند.
• از الگوهای معمولی برای یادگیری، و به‌کاربردن زبان استفاده نمی‌کنند، برخی دیگر ممکن است، حتی صحبت نکنند؛ درحالی که رشد زبان، و استفاده ازآن در کودکان سندرم داون، کاملاً بهنجار، و مشابه کودکان بدون اختلال است.

تفاوت‌های دیگر عبارتند از:

اختلال طیف اوتیسم	سندرم داون
به‌هنگام تعامل با دیگران، از ژست‌های بدنی استفاده نمی‌کنند.	در برقراری ارتباط با دیگران، به‌خوبی می‌توانند از علائم، و حرکات نمادین استفاده کنند.
رفتار یکسانی در مقابل افراد و اشیاء دارند.	سعی می‌کنند از دیگران تقلید کنند.
در کنار همسالان ولی بدون توجه به آن‌ها بازی  می‌کنند (بازی موازی)	به‌خوبی با همسالان ارتباط برقرار می کنند و با آن‌ها بازی می‌کنند.

مداخلات مؤثر در اختلال طیف اوتیسم و سندرم داون

اوتیسم و سندرم داون، هردو اختلالاتی مادام‌العمر، و همیشگی هستند، و هیچگونه درمانی برای این اختلالات، وجود ندارد؛ با این‌حال، تشخیص زودهنگام و انجام برخی مداخلات، در روند بهبود برخی نشانه‌ها، و علائم اختلال و همچنین بهبود کیفیت زندگی این افراد، نقش دارد. انجام مداخلاتی همچون کاردرمانی، گفتاردرمانی، کلاس‌های شناختی-رفتاری و …، می‌تواند در کیفیت زندگی کودک، و خانواده آن‌ها تفاوت‌های دوچندانی را، ایجاد کند.

اگرچه اختلال طیف اوتیسم و سندرم داون، نشانه‌ها و علائم متفاوتی دارند، با این‌حال از جمله اختلالات همبود با یکدیگر هستند، و حدوداً در 20درصد مواقع، به‌طور همزمان در برخی کودکان، بروز می‌کنند. ما در این مقاله، به ارائه توضیحاتی درباره‌ی تفاوت‌های این دو اختلال، و برخی از ویژگی‌های مشترک آن‌ها، می‌پردازیم.

اختلال طیف اوتیسم

اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی، که بر مهارت‌های زبانی، تعاملات اجتماعی و رفتارهای فرد، تأثیر می‌گذارد. افراد با اختلال طیف اوتیسم، دارای طیف وسیعی از رفتارهای متمایز، و علائم هستند که می‌تواند آن‌ها را، کاملاً منحصربه‌فرد، و متفاوت از دیگران کند. در آخرین آمارها، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها، اعلام می‌کند که از هر 36 تولد، 1 کودک با اختلال طیف اوتیسم، متولد می‌شود.

پزشکان و متخصصین می‌توانند با مشاهده کودک، ارزیابی رفتار و بررسی تاریخچه رشدی کودک، اختلال طیف اوتیسم را، تشخیص‌گذاری کنند. در اکثر پژوهش‌ها، سن بروز علائم، و نشانه‌های اختلال طیف اوتیسم، در حدود 2 تا 5/2 سالگی گزارش شد؛ با این‌حال، برخی از افراد تا سنین بزرگسالی، اوتیسم پنهان دارند و اختلال آن‌ها قابل تشخیص نیست.

تاکنون، که در حال مطالعه این مقاله هستید، هیچ علّت واضح و مشخصی، برای اختلال طیف اوتیسم شناسایی نشد.

اوتیسم، اختلالی ژنتیکی است؛ بسیاری از دانشمندان معتقدند، که اختلال طیف اوتیسم اختلالی ژنتیکی است، و ژن‌های بسیاری در بروز این اختلال، نقش دارند. با این‌حال، برخی دیگر از محققین بر این اعتقادند، که وجود برخی عوامل خطر محیطی، در بروز اختلال طیف اوتیسم، نقشی اساسی دارند. همچنین، علّت واضحی برای این اختلال مشخص نیست، و فقط می‌توان اعلام کرد که، وجود برخی عوامل خطر محیطی، و همچنین عوامل ژنتیکی، درکنارهم می‌تواند در بروز اختلال طیف اوتیسم، تأثیر گزار باشند.

در تعریف معلولیت، هر شرایطی که فرد را، ناتوان برای حضور در جامعه، و وابسته به دیگران کند، یک معلولیت است؛ برای مثال، حضور در یک اتاق تاریک، برای یک فرد بینا، شرایطی است که سبب معلولیت، و ناتوانی او می‌شود، امّا همین شرایط برای یک فرد نابینا، ناتوانی ایجاد نمی‌کند، و در عملکرد او تأثیر به‌سزایی ندارد.

از نظر برخی پزشکان، و تعاریف قانونی اختلال طیف اوتیسم، معلولیت است؛ زیرا که فرد اوتیسم (در بخشی از طیف)، در انجام بسیاری از فعالیت‌های روزانه‌اش، وابسته به دیگران است. با این‌حال، به گفته متخصصان سلامت روان، همه‌ی افراد با اختلال طیف اوتیسم معلول، و یا وابسته به دیگران نیستند. از طرفی همواره این پرسش مطرح است؛ در تعریف معلولیت، شرایط محیطی، نقش به‌سزایی در معلولیت، و وابستگی فرد به دیگران دارند، حال اگر شرایط جامعه، به سمتی پیش رود، که آماده پذیرش و حضور افراد اوتیسم باشد، باز هم اوتیسم یک معلولیت، خواهد بود؟