یک کودک چگونه یاد می گیرد که خودش را دوست داشته باشد؟
کتاب دلیل پریدنم: توسط نائوکی هیگاشیدا درباره صدای درونی یک پسر سیزده ساله بی کلام اوتیسم با عملکرد بالا نوشته شده است.
وقتی کتاب را خواندم، از بینش، پختگی و خرد این نویسنده جوان که فراتر از سال‌های عمرش بود، تحت تأثیر قرار گرفتم. زیرا او به این سؤال پاسخ داد: آیا دوست دارید “عادی” باشید؟
او اظهار داشت: «می‌بینید که برای ما داشتن اوتیسم طبیعی است. بنابراین نمی‌توانیم به طور قطع بدانیم که «عادی بودن» شما چگونه است. اما تا زمانی که بتوانیم یاد بگیریم خودمان را دوست داشته باشیم، مطمئن نیستم که چقدر مهم است که عادی باشیم یا با اختلال طیف اوتیسم.»
چقدر برای چنین ذهن جوانی عمیق است. یک کودک چگونه یاد می گیرد که خود را دوست داشته باشد؟ متأسفانه، جامعه اشباع شده از رسانه های کنونی ما، کودکان را با پیام ها و تصاویر ایده آل غیرواقعی بمباران می‌کند و کودکان دائماً خود را با آنها مقایسه می کنند. این موضوع باعث می شود که کودکان نتوانند با خود واقعی و ارزشمند خود ارتباط برقرار کنند و آن را بپذیرند.
در روزهایی از سال، تمرکز بر این است که عشق خود را به دیگران نشان دهیم، که این عالی است. متأسفانه، دوست داشتن دیگران به معنای بخشیدن از درون است و اگر هیچ چیز اساسی یا مثبتی در درون وجود نداشته باشد، چیزی برای استفاده و به اشتراک گذاری با دیگران وجود ندارد.
همراهی در کشف احساسی که فرزندتان از لحاظ فیزیکی، ذهنی، عاطفی و معنوی نسبت به خود دارد، به او کمک می‌کند تا احساس خود را برآورده کند و حسی را برای فرستادن به دیگران فراهم کند تا آن را به میزان بیشتری بازگرداند.
پس عشق ورزیدن از کجا شروع می شود؟
چگونه به یک کودک خردسال یاد می‌دهید که آنقدر خودش را دوست داشته باشد که احساس مثبتی نسبت به خود داشته باشد و در عین حال، روحیه‌ای خودشیفته نداشته باشد که باعث شود فرد آنقدر احساس حق بودن کند که منجر به بی‌تفاوتی شود؟
من معتقدم بین گفتگو با خود و عشق به خود رابطه ای وجود دارد. صرف‌نظر از چالش‌ها و توانایی‌های فرزندتان، همه ی کودکان با یادگیری گوش دادن به صداهای مثبت درون سرشان سود می‌برند و اگر فرزندتان تعداد زیادی از آنها را ندارد، باید به او کمک کنید تا برخی از آنها را رشد دهد.
شفقت به خود قدم خوبی برای شروع است. این چیزی است که کریستن نف[1]، نویسنده کتاب دلسوزی برای خود – قدرت اثبات شده مهربانی به خود، به آن علاقه دارد. تحقیقات او با این استدلال مغایر است که دوست داشتن خود، شما را خود محور و بی انگیزه می کند. دکتر کریستین نف، دانشیار توسعه انسانی و فرهنگ در دانشگاه تگزاس در آستین، مطالعه‌ای را تکمیل کرده است که نشان می‌دهد چگونه خودانتقادی انگیزه را تضعیف می‌کند.
گفتگوی منفی با خود حمله به خودپنداره ما است و ما احساس خطر می کنیم. به گفته دکتر نف، “با انتقاد از خود، ما مهاجم و مورد حمله هستیم.” در نتیجه، پاسخ جنگ یا گریز را فرا می گیرد و مقادیر زیادی آدرنالین و کورتیزول آزاد می کند و سطح استرس افزایش می یابد. و اگر دائماً از خود انتقاد می کنید، بدن شما در نهایت برای محافظت از خود خاموش می شود و افسردگی به راحتی شروع می شود و عشق به خود و عشق به دیگران را بعید می کند.
یکی از راه های تمرین شفقت به خود این است که با افزایش میزان گفتگوی مثبت با خود و به حداقل رساندن صدای درونی منفی خود، با مهربانی با خود رفتار کنید.
مطالعات همچنین نشان می‌دهند که وقتی با افکار آرامش‌بخش در مورد خود فکر می‌کنیم، اکسی توسین و مواد افیونی ترشح می‌شوند که باعث می‌شود احساس خوبی داشته باشیم.
پس این صدا را در ذهن فرزندتان بیاورید تا شفقت را تمرین کند و روی نکات مثبت تمرکز کند. قدرت گفتگوی مثبت با خود برای کودکان در طیف اوتیسم به غلبه بر هرگونه گفتگوی منفی موجود که ممکن است آنها را از دوست داشتن خود باز دارد، کمک می کند.
در اینجا دو فعالیت وجود دارد که می‌توانید انجام دهید تا خودانتقادی درون سر فرزندتان را ممنوع کنید تا یک تصویر مثبت‌تر از خود بکشند.
فعالیت اول:
از فرزندتان بخواهید برخی از ویژگی های مثبتی را که دارد مانند صداقت، مهربانی، صبر، مراقبت، هوش و غیره را فهرست کند. به لیست ویژگی هایی که فکر می کنید او نیز دارد اضافه کنید. سپس چند ورق کاغذ خالی بردارید و روی هر کدام یک صفت بنویسید. بقیه صفحه را برای نوشتن نمونه هایی از نحوه نمایش این ویژگی خالی بگذارید. فرزند شما ممکن است بتواند یک فکر مثبت را شناسایی و بیان کند، مانند: “مامان به من گفت وقتی توپم را با برادرم تقسیم کردم مهربان بودم.”
اگر فرزندتان با این مشکل دست و پنجه نرم می کند، با اشاره به نحوه نمایش این ویژگی های مثبت، او را تشویق کنید. آنچه را که در مورد هر ویژگی مشاهده می کنید به فرزندتان بگویید و آن را یادداشت کنید: “وقتی منتظر نوبت خود در سرسره بودید، صبور بودید.”
این کار را با سایر اعضای خانواده و دوستانتان تکرار کنید تا فرزندتان بتواند ویژگی‌های مثبت خود را از منظرهای مختلف ببیند. ممکن است یکی از خواهر و برادرها بنویسد: “وقتی به من گفتی می توانم با تو بازی کنم، مهربان بودی.”
همانطور که هر صفحه با مثال هایی از نحوه نشان دادن کیفیت های مختلف توسط فرزند شما بزرگ می شود، یک تصویر بصری ظاهر می شود که پر از انرژی مثبت و دوست داشتنی است. این برگه‌ها را در اتاق فرزندتان بگذارید و هر روز صبح قبل از شروع روز یکی از آنها را مرور کنید و یکی را شب قبل از اینکه او را در رختخواب بخوابانید. این کار مغز کودک شما را با افکاری برنامه‌ریزی می‌کند که عشق به خود را تحریک می‌کند و به ایجاد بیشتر همان افکار کمک می‌کند.
فعالیت دوم:
برخی از کودکان با اختلال اوتیسم بصری هستند و به صورت تصویری فکر می کنند. به دنبال تصاویری باشید که نشان دهنده تأییدی است که می خواهید او جذب کند و آنها را قطع کنید. از فرزندتان بخواهید به دنبال تصاویری از آنچه برای او مهم است و در آن مهارت دارد یا می خواهد خوب باشد، بگردد.
سپس می‌توانید با استفاده از عکس‌ها و تصاویر، یک تابلوی تصویری با فرزندتان درست کنید. انجام این فعالیت مثبت با هم نه تنها ارتباط شما با فرزندتان را افزایش می‌دهد، بلکه به شما بینشی نسبت به علایق او می‌دهد.
چرا ثروت را گسترش نمی دهید و عشق به خود را برای همه اعضای خانواده ترویج نمی کنید؟ انجام این فعالیت ها را برای هر یک از اعضای خانواده در نظر بگیرید و هر هفته یا ماه یک فرد متفاوت را برجسته کنید. سپس عقب بایستید و رشد عشق به خود را تماشا کنید!
[1] Kristen Neff
