چگونه درباره‌ی تشخیص اتیسم کودک خود با دیگران صحبت کنیم؟

این سوالی است که بسیاری از والدین و اطرافیان کودکان با اختلال اتیسم در پی یافتن پاسخ آن هستند.

برخی از افراد ممکن است شرایط کودک با اختلال اتیسم شما و خانواده‌تان را درک نکنند، به کلیشه‌هایی درباره‌ی اتیسم معتقد باشند که درباره‌ی کودک شما درست نیست و یا حتی هیچ‌گاه تشخیص اختلال اتیسم را برای فرزندتان نپذیرند. بااین‌حال صحبت درباره‌ی این اختلال و آگاه‌سازی اطرافیانتان مهم است زیرا که آن‌ها یک سیستم حمایتی مهم برای شما و فرزندتان هستند، پس تلاش برای جلب نظر و آگاهی آن‌ها ارزشمند است.

اتیسم اختلالی است که امروزه افراد بسیاری درباره‌ی آن آگاه هستند اما هنوز اطلاعات نادرست زیادی درباره‌ی این اختلال وجود دارد. اعضای خانواده‌ی شما و آشنایانتان ممکن است شناخت درستی از این اختلال نداشته باشند و یا درک محدود و نادرستی از اختلال اتیسم فرزندتان داشته باشند. برخی از افراد ممکن است (به‌اشتباه) به شما بگویند که بیش از حد به رفتارهای کودک خود حساسیّت نشان می‌دهید و هر تفاوتی را نباید اختلال بنامید؛ امّا اگر مراحل ارزیابی و تشخیص گذاری فرزندتان را انجام داده‌اید و برای شما و پزشک متخصص کودک کاملاً آشکار شده است که رشد کودک شما متفاوت است و او دارای اختلال طیف اتیسم است بهتر است به کمک راهکارهای زیر خانواده و اطرافیانتان را از این تشخیص گذاری آگاه کنید و دایره‌ی حمایتی صمیمانه‌ای برای خود و فرزندتان تشکیل دهید.

صحبت درباره‌ی این اختلال دشوار است؛ ممکن است در حین مکالمه به این نکات نیاز داشته باشید.

1- بر رفتارهای فرزندتان تمرکز کنید.

استفاده از رفتارهای کودکتان و چالش‌هایی که او با آن‌ها روبه‌رو است می‌تواند به‌عنوان موضوعی برای آغاز صحبت استفاده شود. برای مثال اگر کودک شما ارتباط چشمی برقرار نمی‌کند و در برقراری ارتباط با سایر کودکان دچار مشکل است، می‌توانید توضیح دهید که او خجالتی نیست، او بی‌ادب نیست، این‌ها همگی از نشانه‌های اختلال طیف اتیسم هستند. اگر هنگام ملاقات با خانواده و در مهمانی‌ها دچار آشفتگی و به‌هم‌ریختگی می‌شود ممکن است یکی از دلایل آن تغییر برنامه‌ی روزانه او باشد، این نیز یکی دیگر از نشانه‌های اختلال طیف اتیسم است.

“اگر دیگران بدانند که تفاوت‌های فرزند شما با سایر کودکان چیست و این رفتار‌ها عمدی نیستند، این مسئله خود می‌تواند سکوی پرشی برای صحبت‌های بیشتر و کامل‌تر باشد.”

2- نشانه‌های اصلی اختلال طیف اتیسم را توضیح دهید.

به دیگران بگویید که رفتارهای مرتبط با اتیسم به دو گروه اصلی تقسیم می‌شوند:

مشکل در مهارت‌های اجتماعی؛ می‌توانید از مشکلات و چالش‌های رفتاری کودک خود در محیط‌های مختلف به‌عنوان‌مثال برای واضح‌تر شدن موضوع استفاده کنید. کودکان با اختلال طیف اتیسم ممکن است به‌خوبی به محیط‌های اجتماعی واکنش نشان ندهند، یا درک نکنند که در این محیط‌ها باید چگونه رفتار کنند، همچنین ممکن است با گفتار و ارتباط غیرکلامی مشکل داشته باشند.

رفتارها و علایق تکراری و محدود؛ یکی دیگر از چالش‌های رفتاری این کودکان شامل علاقه‌ی تکراری و بیش‌ازحد کودک به خوردن غذاهای تکراری و مشابه به هم است. کودکان با اختلال اتیسم ممکن است به یک موضوع و یا شی خاص علاقه‌ی بسیاری نشان دهند، برای مثال ممکن است فقط درباره‌ی قطارها با شما صحبت کنند.

دیگران ممکن است بپرسند چه چیزی باعث اختلال طیف اتیسم می‌شود:

اگر می‌خواهید درباره‌ی علل بروز این اختلال صحبت کنید فراموش نکنید که حتماً نکات زیر را در خلال صحبت‌هایتان عنوان کنید:

– اتیسم اختلالی است که تا پایان عمر با فرد همراه است و درمان ندارد.

– واکسن زدن سبب بروز این اختلال نمی‌شود.

– تربیت اشتباه و نادرست والدین سبب بروز این اختلال نمی‌شود.

3- درباره‌ی این‌که تشخیص گذاری چگونه به کودک شما کمک می‌کند برای دیگران توضیح دهید.

افراد اغلب نگران هستند که تشخیص گذاری اتیسم سبب برچسب‌گذاری منفی می‌شود و باعث می‌شود مردم تصورات غلط و نادرستی درباره‌ی کودکشان داشته باشند، در واقع در بسیاری از موارد برعکس است؛ با تشخیص گذاری صحیح نقاط قوّت و ضعف کودک به‌خوبی شناسایی می‌شوند و سبب ایجاد درک و شناختی درست از کودک در والدین و حتی در اطرافیانش می‌شود. داشتن یک تشخیص همچنین به این معنا است که خانواده شما واجد دریافت خدماتی است که می‌تواند سبب بهبود کیفیت زندگی کودکتان شود.

4- به واکنش‌های غیرمعمول چگونه پاسخ دهیم؟

اعضای خانواده و آشنایان ممکن است واکنش‌های متفاوتی به تشخیص اختلال اتیسم داشته باشند. برخی از آن‌ها ممکن است به‌شدت ناراحت و غمگین شوند و یا برخی دیگر ممکن است تشخیص گذاری را نادیده بگیرند و سبب آشفتگی و یا گوشه‌گیری در شما شوند. به یاد داشته باشید که تجربه‌ی طیفی از احساسات، طبیعی است. گاهی اوقات اقوام، والدین، پدربزرگ و مادربزرگ نیاز به زمان بیشتری برای چیدن قطعات در کنار هم دارند. ناامیدی، سردرگمی و یا عصبانیت، هیچ‌کدام غیرمعمول نیستند، آن‌ها فقط نیاز به زمان بیشتر برای پردازش اطلاعات دارند.

به اعضای خانواده خود اجازه دهید احساساتشان را بروز دهند، به آن‌ها اطمینان بدهید که تیمی از افراد متخصص و حرفه‌ای با کودک شما همکاری می‌کنند و سعی می‌کنند به او آموزش‌های لازم برای بهبود روند زندگی‌اش را بدهند. به آن‌ها بگویید که حضور و دلگرمی‌شان برای شما و فرزندتان بسیار مهم است و امیدوارید که آن‌ها از شما حمایت کنند.