یکی از سؤالاتی که درباره‌ی اتیسم برای افراد مختلف ممکن است ایجاد شود درباره‌ی عوامل اثرگذار بر روند پیشرفت کودک است.

چه عواملی بر روند پیشرفت کودک با اختلال اتیسم اثر می‌گذارد؟

مطالعاتی درباره ی عوامل اثرگذار بر بهبود عملکرد و پیشرفت کودکان اتیسم انجام شده است و به نتایج مختلفی درباره‌ی شدت علائم و بهبود در برخی از برهه‌های زمانی رسیده‌اند. همان‌طور که می‌دانیم اتیسم یک اختلال رشدی مادام العمر است، اما به طور متناقض، بیشتر مطالعات درباره‌ی این اختلال مقطعی هستند. دنبال‌کردن افراد با اختلال اتیسم در دوره‌های زمانی طولانی بسیار هزینه‌بر است و نیاز به تلاش زیادی هم از سوی خانواده‌ها و هم از سوی محققان دارد. با این حال، این تنها راه برای درک عواملی است که در اوایل دوران کودکی به برخی از کودکان با اختلال اتیسم کمک می کند تا در درازمدت بهتر از دیگران عمل کنند.
تعداد انگشت شماری مطالعات بلندمدت انجام شده که هر کدام شامل صدها شرکت‌کننده است و افراد با اختلال اتیسم را برای نزدیک به دو دهه مورد بررسی قرار داده‌اند. یکی از بزرگترین مطالعات حدود 300 کودک 2 تا 21 ساله را دنبال کرده است و نشان داده است که عملکرد حدود 10ده درصد از کودکان در اواسط نوجوانی به طور چشمگیری بهبود می یابند. 80 درصد دیگر از کودکان علائمی دارند که به طور قابل توجهی در طول زمان ثابت است.در یک تحقیق کودکان بین دو تا پانزده سال را بررسی کردند و آن ها را بر اساس عوامل تغییر دسته بندی کردند.

مهارت های کلامی و IQ

تعداد کمی از کودکانی که عملکردشان بهبود می یابد، هم ضریب هوشی بالایی دارند و هم مهارت های کلامی خود را در اوایل دوران توانبخشی بهبود می‌بخشند. این نتایج با نتایج مطالعات دیگر مطابقت دارد که نشان می‌دهد مهارت های زبانی و ضریب هوشی قوی‌ترین پیش بینی کننده پیشرفت عملکرد یک کودک هستند.

مهارت های شناختی و عملکرد اجرایی

پلیکانو مهارت های شناختی 37 کودک با اختلال اتیسم و بهره هوشی متوسط را ارزیابی کرد. او دریافت که کودکان بین 4 تا 7 سال که دارای قوی‌ترین مهارت های عملکرد اجرایی بودند – مهارت‌های لازم برای برنامه ریزی و انجام کارهای پیچیده – سه سال بعد قوی ترین نظریه ذهن یا توانایی درک افکار و عقاید دیگران را داشتند.
پلیکانو می‌گوید: این مطالعه نشان می‌دهد که بهبود مهارت‌های عملکرد اجرایی در کودکان با اختلال اتیسم ممکن است مزایایی را برای نظریه ذهن به همراه داشته باشد.

مشکلات حسی

کارتر 170 کودک نوپا با اختلال اتیسم را بررسی کرد که در سه بازدید سالانه در سنین بین 18 تا 33 ماهگی مورد ارزیابی قرار گرفتند. مطابق با بررسی‌ها آن‌ها دریافتند که کودکانی که در دوران نوپایی حساسیت حسی بیشتری از خود نشان می دهند، در سنین پیش دبستانی احتمال بیشتری وجود دارد که دچار اضطراب شوند.

فرزندپروری

داده‌های حاصل از مطالعات طولی همچنین نشان می‌دهد که چگونه تعامل بین کودکان با اختلال اتیسم و خانواده آن‌ها یا محیط آن‌ها می‌تواند بر نحوه رفتار کودک تأثیر بگذارد. برای مثال، یک تحلیل منتشر نشده از داده‌های کارتر نشان می‌دهد که داشتن سبک فرزندپروری «پاسخگو» به این معنی که والدین با آنچه کودک به آن توجه می‌کند و اغلب به آن می‌پیوندد، فوایدی برای پیشرفت کودکان اتیسم دارد. تیم کارتر متوجه شد که فرزندان این والدین دستاوردهای بیشتری در مهارت های زبانی نشان می دهند.
البته وی تاکید میکند اگر فرزندانشان ضعیف عمل می کنند، نباید به عنوان عاملی برای سرزنش والدین تعبیر شود اما نتایج نشان می دهد که مشارکت دادن والدین در مداخلات اتیسم مهم است.