آیا کودکان در طیف اوتیسم توانایی همدلی‌کردن را دارند؟

همدلی، قدیمی‌ترین ویژگی بشر، توانایی جادویی و درعین‌حال طبیعی انسان برای درک عمیق اطرافیانمان است؛ به زبان دیگر همدلی قدم‌زدن با کفش‌های دیگران است.
آیا شگفت‌انگیز نیست که همدلی همیشه به طور طبیعی برای ما و فرزندانمان اتفاق می‌افتد؟ روزهایی هستند که دیدن دنیای پرجنب‌وجوش از دریچه‌ی نگاه فرزندانمان آسان است، اما گاهی حتی تخیل ما هم نمی‌تواند به ما کمک کند که دنیا را از چشمان جوان آن‌ها ببینیم.
آیا کودکان با اختلال اوتیسم فاقد همدلی هستند؟
یک تصور نادرست رایج وجود دارد که افراد با اختلال اوتیسم فاقد همدلی هستند و نمی‌توانند احساسات را درک کنند. این درست است که برخی افراد با اختلال اوتیسم احساسات را مانند دیگر افراد نشان نمی‌دهند یا در تشخیص نشانه‌های اجتماعی مشکل دارند، تصور این که افراد با اختلال اوتیسم فاقد همدلی هستند و نمی‌توانند احساسات را تشخیص دهند، نادرست است. شاید در واقع دیگر افراد همدلی‌کردن با افراد در طیف اوتیسم را دشوار می‌دانند.
یک وبلاگ‌نویس با اختلال اوتیسم دقیقاً در مورد این سوءتفاهم که تجربه‌اش کرده است صحبت می‌کند: “من واقعاً به آدم‌ها توجه می‌کنم. من به بسیاری از افراد اهمیت می‌دهم. من فکر می‌کنم این یکی از ویژگی‌های یک فرد با اختلال اوتیسم است، یا حداقل بعضی‌ها نمی‌دانم، این را می‌دانم که من بسیار زیاد به آدم‌ها اهمیت می‌دهم.
غالباً دیده می‌شود که کودکان با اختلال اوتیسم با همدلی به احساسات دیگران پاسخ می‌دهند. آن‌ها ممکن است به دیدن گریه‌ی مادرشان، شنیدن جیغ کودک دیگری که از تاب افتاده است یا به غم و اندوه در یک فیلم خانوادگی واکنش نشان دهند. پاسخ آن‌ها ممکن است آن چیزی که همیشه انتظار داریم نباشد، اما همدلی آن‌ها با دیگران به طور واضحی فعال و قابل‌اعتماد است.

ارتباط میان اوتیسم و اختلال عدم درک احساسات

خطی ظریف اما مشخص میان اوتیسم و الکسی تایمیا (حالتی که فرد نمی‌تواند احساسات را شناسایی یا تشخیص دهد) وجود دارد و به‌طورکلی مشخص شده است، درحالی‌که 10% جمعیت با الکسی تایمیا دست‌وپنجه نرم می‌کنند، حدود 50% از افراد با اختلال اوتیسم با این اختلال گریبان‌گیر هستند. این اطلاعات نشان می‌دهند که بسیاری از کودکان با اختلال اوتیسم احتمالاً توانایی همدلی‌کردن را دارند و می‌توانند از ما و الگوی نقش ما به عنوان والدین و مراقبین آن را بیاموزند.
چگونه کودکان با اختلال اوتیسم همدلی را نشان می‌دهند؟
اجتناب از تماس چشمی یک واقعیت شایع در کودکان با اختلال اوتیسم است؛ این امر مشاهده ی احساسات دیگران را دشوارتر می‌کند. خوشبختانه راه‌های دیگری وجود دارد که می‌توانیم همدلی را در روابط خود با کودکان در طیف اوتیسم وارد کنیم. برای مثال:
جلوه‌های منحصربه‌فرد و شخصی همدلی را شناسایی کنید. این ممکن است با درک رایج از همدلی سازگار نباشد؛ اما این باعث نمی‌شود که از اهمیت کمتری برخوردار باشد.
بدانید که نداشتن تماس چشمی به معنای نداشتن توجه یا درک نیست. به دنبال روش‌های کمتر مرسوم ارتباطی باشید که ممکن است درک عمیق را امکان‌پذیر کند.